Adolf Terner
Adolf Terner, laŭ hungarlingve kutima nomordo Terner Adolf estis hungara geografo, mezlerneja kaj altlerneja instruisto. Lia nobela antaŭnomo estis újfalusi [Ujfaluŝi] (ekde 1904).
| Adolf Terner | |
|---|---|
| Persona informo | |
| Naskiĝo | la 3-an de majo 1835 en  Buda (Hungara reĝlando, Habsburga Imperio)
|
| Morto | la 13-an de februaro 1918 en Pozsony (Hungara reĝlando, Aŭstrio-Hungario)
|
| Okupo | |
| Okupo | geografo |
Adolf Terner[1] naskiĝis la 3-an de majo 1835 en Buda, li mortis la 13-an de februaro 1918 en Pozsony (Hungara reĝlando, Aŭstrio-Hungario, nuntempa Bratislavo en Slovakio).
Biografio redakti
Adolf Terner frekventis mezlernejon (1845-1854) en sia naskiĝurbo, poste li studis en Joseph Politechnicum (1854-1857), fine en Vieno en simila universitato (1857-1860). Li instruis historion inter 1861-1867 en Buda, intertempe en 1865 li akiris pedagogian diplomon, tial li iĝis ordinara instruisto en 1867. Li estis sendita al eksterlandaj universitatoj en la jaro 1873. En la sekva jaro li instruis en la Universitato Ferenc József. Li estis dekano (1880), rektoro (1898). Li fondis la universitatan geografian instituton. En 1904 li pensiuliĝis, samtempe li nobeliĝis, post 4 jaroj li translokiĝis al Pozsony. Li havis edzinon, kiu naskis plurfoje.
Elektitaj artikoloj redakti
- 1868. A földrajz jelentősége és módszere a középtanodákban, 1871-1873. könyvism., 1882-83. A térképrajzolás); a Természettud. Közlönyban (I. 1869. A Vezuv dagálya és apálya, könyvism., 1873. Hunfalvy «Ég és föld» c. művéről, Az északi sark és az észak-keleti átjárat kérdése és könyvism.); a M. Tanügyben (1872. könyvism., 1892. Columbus Kristóf emléke); a Földrajzi Közleményekben (1873. Payer és Weydrecht előzetes expeditiója, Az osztrák-magyar expeditio); Az Erdélyi Múzeumban (1886. A tudom. egyetemek Ázsiában); a M. Polgárban (1885. 142. sz. A szőlőtő pusztítói az ókorban, 145. A panamai csatornáról); a kolozsvári cs. és kir. katonai körben tartott előadások (1891. Magellán világútjáról, 1894. A Meleg- és Hideg-Szamos forrásvidéke és a bihari barlangzóna); az Emke erdélyi Utikalauzában (1891. A gyalui havasok forrása.