Bernardo O'Higgins
Bernardo O'Higgins Riquelme (Ĉilio, la 20-an de aŭgusto 1778 - Limo, la 24-an de oktobro 1842 ) estis ĉilia militisto. Li estas konsiderita unu el la Patroj de la Ĉilia Patrujo, unu el la fundamentaj armeaj figuroj de sendependeco kaj la unua ŝtatestro de sendependa Ĉilio sub la titolo de Supera Direktoro inter 1817 kaj 1823, kiam li libervole rezignis la postenon por eviti intercivitanan militon, kaj ekzilis sin en Peruo ĝis sia morto.
| Bernardo O'Higgins | |
|---|---|
| |
| Persona informo | |
| Naskiĝo | 20-an de aŭgusto 1778 en Chillán |
| Morto | 24-an de oktobro 1842 (64-jaraĝa) en Limo |
| Mortokialo | kardivaskulsistema malsano |
| Tombo | Q23067910 |
| Lingvoj | hispana |
| Ŝtataneco | Ĉilio • Peruo • Peru-Bolivia Konfederacio • Hispanio |
| Alma mater | Colegio San Buenaventura • Ĉefa Nacia Universitato de San Marcos |
Subskribo 
| |
| Familio | |
| Patro | Ambrosio O'Higgins, 1st Marquis of Osorno |
| Patrino | Isabel Riquelme |
| Amkunulo | María del Rosario Melchora Puga y Vidaurre • Patricia Rodríguez |
| Infanoj | Pedro Demetrio O'Higgins • Petronila Riquelme |
| Parencoj | Rosa Rodríguez y Riquelme |
| Okupo | |
| Okupo | politikisto • militisto • oficiro • verkisto |
Biografio redakti
Bernardo O'Higgins naskiĝis en Chillán, nelegitima filo de Ambrosio O'Higgins, militisto de la hispana Krono, de irlanda origino, kiu estis vicreĝo de Peruo.
En Richmond, kie li studis, li renkontis Francisco de Miranda ( 1799 ), kiu gajnis lin al la projekto de hispan-amerika sendependeco kaj la ideoj de framasonismo.
En 1810 (revolucio de Santiago) li prepariĝis kunlabori kun la Junto kiu devis regi Ĉilion dum la hispana reĝo Ferdinando la 7-a troviĝis en kaptiteco dum la napoleonaj militoj. Nomumita deputito al la Kongreso en 1811, O'Higgins estis nomumita membro de la Junto, prezidita de José Miguel Carrera Verdugo.
O'Higgins ricevis la pozicion de generalo en ĉefo de la armeo en januaro 1814. La malvenko de Membrillar antaŭ la kontraŭsendependaj trupoj kondukis al la traktato de Lircay, per kiu la reĝa aŭtoritato estis rekonita. Tiu traktato kaŭzis grandan malkontenton inter ĉiliaj patriotoj, kio estis utiligita fare de la fratoj Carrera Verdugo-fratoj por unuigi la opozicion ĉirkaŭ ili. Alfrontitaj al O'Higgins, ili venkis lin en la batalo de Maipó, sed la alveno de novaj reĝistaj trupoj determinis la repaciĝon (brakumo de la rivero Maipó).
Post kiam la restarigo de la hispanaj reĝoj komenciĝis, O'Higgins aliĝis al Mendoza en la armeo de la Andoj kiujn José de San Martín organizis (1816). En 1817 li rekomencis la ĉilian rekonkeron kun la venko de Chacabuco (februaro 1817) kaj estis nomumita supera direktoro.
Post la sendependecdeklaro en Talca (februaro 1818), O'Higgins kaj San Martín estis venkitaj en Chancharrayada (marto 1818) fare de la kontraŭsendependistoj. Malgraŭ esti vundita, O'Higgins partoprenis la decidan konfrontiĝon de Maipú (aprilo 1818), kiu definitive certigis la sendependecon de Ĉilio.
Post kiam la ekzekuto de gravaj sendependistoj estis ordonita (inkluzive de la fratoj Juan José kaj José Luis Carrera Verdugo, en aprilo 1818), en aŭgusto 1818 li aprobis diktatoran konstitucion; dum lia politika administrado li ricevis la subtenon de la nobelaro kaj la alta burĝaro, kiuj forlasis lin kiam li aboliciis la nobelaron kaj provis subpremi la mayorazgos (leĝoj pri heredado). Krome, li devis alfronti bankroton en 1818. En majo de tiu sama jaro, li sukcesis venki la hispanan Pacifikan floton, kiu kaŭzis la sendependecon de Peruo.
Lia politiko de instigado de publikaj konstrulaboroj kaj nacia eduko pliigis lian popularecon, sed en 1821 lia politika pozicio malfortiĝis, post la ekzekuto de José Miguel Carrera Verdugo. Populara malkontento erupciis en la ribeloj de Concepción kaj La Serena. Li demisiis en januaro 1823, kaj estis anstataŭigita en aŭgusto per Ramón Freire kaj ekzilita al Peruo.