Historio de la itala lingvo
La historio de la itala lingvo estas la diakronia priskribo de la transformoj kiujn la itala lingvo spertis dum la tempo.
La latina heredaĵo redakti
La rolo de la parolata latina redakti
Por difini la rilaton inter la latina kaj la itala estas tre grave skizi la evoluon de la parola latina, kun ĝiaj diatopaj (de loko al loko) kaj diastrataj (laŭ la tavoliĝo de socia klaso) varioj, precipe ekde la imperia epoko.
La latino flue parolata de la popolo ne kongruis kun la klasika latino, literatura modelo kodigita de kelkaj aŭtoroj inter la 1-a jarcento a.K. kaj la 1-a jarcento p.K. kaj poste studobjekto en la moderna epoko. La tiel nomata vulgara latino aperis en diversaj formoj, kun fortaj diatopaj variaĵoj: el ĝi estiĝis la diversaj latinidaj lingvoj. Vulgara latino estis, kiel parola lingvo, multe pli sentema al ŝanĝo ol estis la latina de la literatura tradicio.[1] Tamen, ĝi retenis multajn trajtojn kiuj akompanis la latinan lingvon ekde ĝia arkaika fazo. Ekzemple, la falo de la fina -m (la fenomeno, kiu kondukis de la akuzativo fontem al la itala fonte) estas jam registrita en arkaikaj surskriboj kaj, kvankam cenzurita, finis establiĝi en la Malfrua Imperio: en poezio cetere la fina -m sekvata de vorto komencanta per a- ne estis prononcita.[2][3] Koncerne la diastrajn variaĵojn, la klasikaj fontoj jam respondecas pri tiuj de la epoko: oni parolas pri sermo plebeius, militaris, rusticus, provincialis[4].
Fonologiaj evoluoj de la latina al la itala: vokalismo redakti
La latina havis dek vokalojn: la samaj kvin vokaloj de la moderna latina alfabeto povus esti artikitaj mallongaj aŭ longaj (la vokalkvanto estis karakteriza)[5] kaj "laŭ verŝajne tiu inter la karakteroj de la akcento kiu havis karakterizan valoron estis la muzika alteco"[6]. Do, ekzemple, vĕnit (kun mallonga e) signifis "li venas", dum vēnit (kun longa e) signifis "li venis". Same sŏlum signifis "grundo", dum sōlum signifis "sole" aŭ "nur, nur". Tiu ĉi sistemo longtempe malsukcesis kaj en latina vokalismo ne plu estis la kvanto kiu estis decida, sed la tembro (aŭ kvalito), tio estas, ĉu la vokalo estis fermita aŭ malfermita, dum anstataŭ la muzika tonalto la akcento iĝis intensa[6]. La plej disvastigita sistemo en Rumanio konsistis el sep vokaloj: i, é, è, a, ò, ó, u, kie è reprezentas la malferman e ([ɛ]), é la fermitan e ([e]).[5]
Akcentitaj vokaloj: diftongo redakti
En florenca è kaj ò toniko en malferma silabo (t.e. finiĝanta per vokalo) estas diftongigitaj laŭ la sekva skemo:
- è → iè
- ò → uò
Kiel dirite, la fenomeno okazas nur en la kazo de malferma silabo kaj ne en la kazo de subkomprenata silabo (t.e. finiĝanta kiel konsonanto). Tiel[7]:
- fŏ-cus → fuoco
- cŏr-pus → corpo
Bibliografio redakti
- Berruto, Gaetano. (1987) Sociolinguistica dell'italiano contemporaneo. Roma: Carocci.
- (1984) L'italiano. Elementi di storia della lingua e della cultura. Testi e documenti. Torino: UTET. ISBN 88-02-03808-2.
- (2005) Nuovo manualetto di linguistica italiana. Bologna: Zanichelli. ISBN 978-88-08-17634-9.
- (2009) Manuale di didattica dell'italiano L2. Perugia: Guerra. ISBN 978-88-557-0194-5.
- (2004) Breve storia della lingua italiana. Bologna: il Mulino. ISBN 88-15-09438-5.
- (2007) Storia della lingua italiana. Milano: Bompiani. ISBN 978-88-452-4961-7.
- (2002) Lineamenti di grammatica storica dell'italiano. Bologna: il Mulino. ISBN 88-15-08638-2.
- (2011) Manuale di linguistica italiana. Storia, attualità, grammatica. Milano-Torino: Pearson Italia-Bruno Mondadori. ISBN 978-88-6159-474-6.
- (2011) Introduzione all'italiano contemporaneo. Le strutture. Roma-Bari: Laterza. ISBN 978-88-420-4309-6.
- (2011) Introduzione all'italiano contemporaneo. Le strutture. Roma-Bari: Laterza. ISBN 978-88-420-4309-6.
Pliaj informoj redakti
Tiuj ĉi volumoj ne estis uzataj en la preparado de la enskribo, sed ili faras utilan legadon
Ĝeneralaj verkoj redakti
- Luca Serianni kaj Pietro Trifone (a cura di), Storia della lingua italiana, 3 vol., eld. Einaudi, Torino, 1993-1994.
- Claudio Marazzini, La lingua italiana: profilo storico, Bologna, il Mulino, 1994.
- Pavao Tekavčić. Grammatica storica dell'italiano. 3 voll. Bologna, Il Mulino, 1972.
- Martin Maiden, Storia linguistica dell'italiano. Bologna, Il Mulino. 1998.
Dum specifaj periodoj redakti
- Rosa Casapullo, Il Medioevo, 1999, il Mulino, Bologna
- Paola Manni, Il Trecento toscano, 2003, il Mulino, Bologna
- Mirko Tavoni, Il Quattrocento, 1992, il Mulino, Bologna
- Paolo Trovato, Il primo Cinquecento, 1994, il Mulino, Bologna
- Claudio Marazzini, Il secondo Cinquecento e il Seicento, 1993, il Mulino, Bologna
- Tina Matarrese, Il Settecento, 1993, il Mulino, Bologna
- Luca Serianni, Il primo Ottocento, 1989, il Mulino, Bologna
- Luca Serianni, Il secondo Ottocento, 1990, il Mulino, Bologna
- Giovanni Nencioni, La lingua di Manzoni, 1993, il Mulino, Bologna
- Pier Vincenzo Mengaldo, Il Novecento, 1994, il Mulino, Bologna
- Tullio De Mauro, Storia linguistica dell'Italia unita, Bari, Laterza, 1963
Referencoj redakti
- ↑ Serianni kaj Antonelli (2011) p. 4.
- ↑ Serianni kaj Antonelli (2011) pp. 5-6.
- ↑ Pri la falo de la fina -m, vidu ankaŭ en la eldono de la komedioj de Terentio fare de Wilhelm Wagner, kie li mencias Appendix Probi kaj kelkajn el la aberacioj suferitaj de la klasikaj formoj kiujn la Apendico mencias (kelkaj el tiuj estis la falo de la fina -m, kiel por ide(m), oli(m), passi(m)).
- ↑ Marazzini (2004) p. 39.
- ↑ 5,0 5,1 Serianni kaj Antonelli (2011) p. 10.
- ↑ 6,0 6,1 Migliorini (2007) p. 23.
- ↑ La ekzemploj estas prenitaj el Serianni kaj Antonelli (2011) p. 10.
Rilataj artikoloj redakti
Eksteraj ligiloj redakti
- Francesco Bruni, Storia della lingua italiana alirita la 30an de oktobro 2017, arkivita la 25an de julio 2011 en [1], en italica.rai.it
- Il latino volgare ed i sostrati dell'italiano arkivita en [2], en uni-duesseldorf.de