Sieĝo de Jerusalemo (1099)
La sieĝo de Jerusalemo en la jaro 1099 daŭris de la 7-a de junio ĝis la 15-a de julio kaj ĝi signifis konkeron de la urbo fare de krucistoj, per kio finiĝis la unua krucmilito.
| Sieĝo de Jerusalemo | |||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Konflikto: Krucmilitoj | |||||||
 Konkero de Jerusalemo
| |||||||
| batalo | |||||||
| |||||||
| Flankoj | |||||||
| Krucistoj | Fatima kaliflando | ||||||
| Komandantoj | |||||||
| Raimondo la 4-a de Saint-Gilles Godefroi de Bouillon |
Iftichar ad-Dawla | ||||||
| Forto | |||||||
| 1 500 kavaliroj 12 000 infanteriaj soldatoj [1][2][3] |
1 000 membroj de la urba garnizono[4] 400 elitaj kavaliroj[3][5] | ||||||
| Perdoj | |||||||
| 3 000-4 000[6] | Modernaj taksoj: Nekonata, garnizono mortigita kaj pli ol 10.000 loĝantoj buĉitaj [7] | ||||||
Antaŭaj eventoj redakti
Post tio, kiam la krucistoj en junio en 1098 sukcese okupis Antioĥion, ili restis ĉi tie jam dum la resto de la jaro. Tra la urbo intertempe trapeliĝis epidemio, al kiu subiĝis ankaŭ de la krucistoj la estimata Adhémar z Le Puy, la papa legato kaj la normana nobelo Bohemundo de Tarent komencis pretendi la tutan Antioĥion por si. Norde de tie ĉi sur supra Eŭfrato intertempe estiĝis la unua el la krucistaj ŝtatoj - Graflando de Edessa, kie regis Baldueno de Bouillon. Inter la krucistaj komandantoj estis disputoj pro tio, kien militiri plu. La tedigita Raimondo la 4-a de Saint-Gilles detiris el Antioĥio en fortikaĵon Ma'arrat al-Númán. Fine de la jaro parto de la kavaliroj kaj la infanterianoj decidiĝis militiri kontraŭ Jerusalemo je propra risko.
Referencoj redakti
- ↑ Skaarup, Harold A.. (2003) Siegecraft – No Fortress Impregnable.
- ↑ Mikaberidze, Alexander. (2011) Conflict and Conquest in the Islamic World.
- ↑ 3,0 3,1 Watson, Bruce. (1993) Sieges: a comparative study.
- ↑ Asbridge 2004, p. 300
- ↑ Haag, Michael. (2008) Templars: History and Myth: From Solomon's Temple to the Freemasons.
- ↑ France 1994, p. 3
- ↑ https://archive.org/details/TheCrusades/page/n21
- ↑ La "masakro" ĉe la siegxo de Jerusalemo fariĝis ordinara motivo en popularaj bildoj, sed la historian eventon malfacilas rekonstrui kun ia certeco. Arabaj fontoj donas ciferojn de inter 30 000 kaj 70 000 viktimoj (en anonima siria kroniko, kaj en Ibn al-Athir, respektive). Ĉi tiuj ciferoj estas malakceptitaj kiel nerealaj de Thorau (2007), kiu argumentas, ke estas tre malverŝajne, ke la tiama urbo tiam havis tutan loĝantaron de ĉi tiu ordo; mezepokaj kronikistoj emas sufiĉe troigi kaj trupan forton kaj viktimojn; ili ne povas esti prenitaj laŭ nominala valoro naive, kaj estas malpli ol simpla atingi realismajn taksojn bazitajn sur ili. Peter Thorau, Die Kreuzzüge, C.H.Beck, München 2007, (ISBN 3406508383).
- ↑ Valentin, François. (septembro 2013) Geschichte der Kreuzzüge.
- ↑ Mackintosh, Sir James. (septembro 2013) The history of England, Volume 1.