Vaŝingtona Interkonsento
La nocio de Vaŝingtona Interkonsento (aŭ Konsento) (angle Washington Consensus) signifas aron de ekonomipolitikaj aranĝoj, kiuj celis instigi la la registarojn por apogi la ekonomian stabilecon kaj kreskon. La koncepton propagis kaj apogis la IMF kaj Monda banko.
La esprimon Washington Consensus uzis la ekonomikisto John Williamson por konferenco de 1990 en Vaŝingtono. Tie oni deklaris la intencon por atingi makroekonomian stabilecon, malkonstrui la ekstreme protektajn doganojn (protekcionismon) kaj pli bone eluzi la tiel kreskontan internacian komercon kaj la eksterlandan kapitalon.
Oni interkonsentis, ke ŝuldulo devas sekvi 10 strukturajn modifojn:
- buĝeta disciplino
- prefereco de publikaj elpagoj por edukado, sanaferoj kaj infrastrukturo, malkonstruo de subvencioj
- imposta reformo por sinkigi la ĝeneralan impostan nivelon kaj pligrandigo de la impostpaga bazo
- pozitivaj rentumoprocentoj por eviti fuĝon de la kapitalo kaj altiri eksterlandan kapitalon
- konkura ŝanĝokurso, kiuj helpas konkurkapablecon de la eksporta ekonomio
- liberaligo de la komerca politiko, por malfermi la internan merkaton por la eksterlandaj vendistoj
- malfermiteco kaj plibonigo de la kondiĉoj por la eksterlandaj rektaj investoj
- privatigo de publikaj entreprenoj kaj instalaĵoj
- malreguligo, malburokratigo kaj malkonstruo de la ŝtata influo
- protekto de la privata posedaĵo
Celo estis malpliigi la malriĉecon en la latinamerikaj landoj kaj certigi ekonomian kreskon, prosperon en tiuj landoj. Fakte tiuj landoj povis eluzi la konsenton, kiuj protektis sian merkaton kaj ne sekvis ĉiujn proponojn ĉefe pri privatigo, liberaligo. Ĉinio ekzemple pli rapide kreskis ol aliaj landoj, kiujn povis premi la Internacia Monda Fonduso kaj Monda Banko, por sekvi la instruojn de la Vaŝingtona Konsento.