Veluro estas ŝtofo produktata per teksado. Dua vefto- aŭ varpo-fadeno estas enmetita. Tiu ĉi fadeno formas maŝojn, kiuj rezultigas post sia distranĉado la karakterizan fenotipon. La deir-materialo povas esti silko, kotono, tolo, lanoplastoj, ekz.: poliestero, nilono. En Eŭropo veluro jam aperis en la 13-a jarcento en Italio kiel kovrilo (ekz. por kusenoj) aŭ por pomp-vestaĵo.

Velura kortega vestaĵo (burgo Meersburg ĉe la Konstanca Lago)

Laŭ Francisko Azorín veluro estas Silka, kotona aŭ lana ŝtofo kun mallonga k. densa vilo, ĉu sur la tuta teksaĵo, ĉu nur sur la ornamoj aŭ sur la fono.[1] Li indikas etimologion el la latina vellus, velluris (lano).[2]

Figuraj signifoj redakti

Proverbo redakti

Ekzistas pluraj proverboj pri veluro en la Proverbaro Esperanta de L. L. Zamenhof, inter ili[3]:

  •  
     Ĉe vesto velura suferas stomako. 
  •  
     Vivi en silko kaj veluro, en ĝojo kaj plezuro. 
  •  
     Difekton de naturo ne kovros veluro. 

Referencoj redakti

  1. Francisko Azorín, arkitekto, Universala Terminologio de la Arkitekturo (arkeologio, arto, konstruo k. metio), Presejo Chulilla y Ángel, Madrido, 1932, paĝo 209.
  2. Azorín, samloke.
  3. Arkivita kopio. Arkivita el la originalo je 2011-12-25. Alirita 2008-08-20.