Orienta egretardeo
La Orienta egretardeo (Ardea alba modesta), estas tre blanka ardeo de la genro Ardea, nome subspecio de la Granda egretardeo (A. alba). Ĝu estis unuafoje priskribata de la brita ornitologo John Edward Gray en 1831.[1]
 | ||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
 reprodukta plumaro, en Nov-Zelando
 Orienta egretardeo, nereprodukta plumaro, en Tasmanio
| ||||||||||||||
| Biologia klasado | ||||||||||||||
| ||||||||||||||
| Ardea alba modesta (J.E. Gray, 1831) | ||||||||||||||
| Konserva statuso | ||||||||||||||
 Flava: reproduktaj areoj, verde: la tutan jaron, blue: vintre
| ||||||||||||||
Aliaj Vikimediaj projektoj
| ||||||||||||||
Taksonomio redakti
Knankam studo postulis statuson de plena specio en 2005,[1] plej taksonomiistoj konsideras ĝin kiel subspecio.
Aspekto redakti
Ĝi estas 83–103 cm longa kun pezo de 0.7–1.2 kg, temas pri granda ardeo kun tutblanka plumaro. Ties beko estas flava dum la reprodukta sezono kaj nigra aliepoke, kaj ties longaj kruroj estas ruĝaj aŭ nigraj. La koloroj de la nudaj partoj ŝanĝas dum la reprodukta sezono. La reprodukta plumaro estas markata ankaŭ de longaj kolplumoj kaj verdeca vizaĝa areo.[1] La Orienta egretardeo povas esti distingata el aliaj blankaj egretardeoj kaj ardeoj en Azio kaj Aŭstralio po sia tre longa kolo, fojon kaj duone tiom longa kiom ties propra korpo.[1]
Teritorioj kaj habitato redakti
La Orienta egretardeo havas ampleksan distribuadon tra Azio kaj Oceanio, kun reproduktaj populacioj en Pakistano, Barato, Srilanko, Bangladeŝo, Birmo, Tajlando, Ĉinio, Koreio, nordorienta Rusio, Japanio, Hindoĉinio, Indonezio, Novgvineo, la Salomonoj, Aŭstralio, kaj Novzelando. Tiu egretardeo reproduktiĝas en Aŭstralio sed nur rare en la sudokcidento de la kontinento aŭ en seka interno.[2] La plej grandaj kolonioj en Aŭstralio estas en Supra Pinto kaj en Kantono Kanalo, kiuj povas nombri kelkajn milojn da paroj. Kolonioj en sudorienta Aŭstralio povas nombri kelkajn centojn da paroj.[1] Tiu birdo estas nekomuna aŭtuna kaj vintra vizitanto en Tasmanion.[3]
Kutimaro redakti
Manĝo redakti
Ties dieto inkludas vertebrulojn kiaj fiŝojn, ranojn, malgrandajn reptiliojn, malgrandajn birdojn kaj rodulojn, kaj senvertebrulojn kiaj insektoj, krustuloj, kaj moluskoj. La Orienta egretardeo ĉasas per vadado aŭ starado senmova en neprofunda akvo kaj "harpunante" predon per sia beko.[1]
Reproduktado redakti
La Orienta egretardeo ofte reproduktiĝas en kolonioj kun aliaj ardeoj, egretardeoj, kormoranoj, plataleoj kaj ibisoj. Oni faras unu ovodemetadon jare, kvankam la reprodukta sezono varias ene de Aŭstralio. En la nordo de la lando ĝi estas en marto al majo, en suda kaj centra Kvinslando en decembro al januaro, kaj en oktobro al decembro en la sudo. Situinta arbopinte je alto de ĉirkaŭ 20 m aŭ plie supergrunde, la nesto estas ebena ampleksa platformo el sekaj branĉetoj kaj bastonetoj kun neprofunda baseno por ovoj kaj idoj. La ovaro konsistas el 2 al 6 palbluverdecaj ovoj, sed plej ofte 3 aŭ 4. Ili estas ovalformaj kaj 52 x 36 mm.[2]
Statuso redakti
La subspecio estas protektata en Aŭstralio laŭ la National Parks and Wildlife Act 1974. En Novzelando, kie ĝi estas konata kiel kōtuku, la Orienta egretardeo estas tre endanĝerita, kun nur unu reproduktejo ĉe la laguno Okarito.[4][5] Ĝi aperas en la reverso de la monero de 2 novzelandaj dolaroj.
Bildaro redakti
-
-
Nereprodukta plumaro en Japanio -
Etendita kolo de egretardeo -
Dumfluge ĉe Lago Monger, Perto, Okcidenta Aŭstralio
Referencoj redakti
- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 1,5 Ardea modesta - Eastern Great Egret. Species Profile and Threats Database. Department of the Environment, Water, Heritage and the Arts, Commonwealth of Australia (12a februaro, 2010). Alirita 11a junio, 2010.
- ↑ 2,0 2,1 Beruldsen, Gordon. (2003) Australian Birds: Their Nests and Eggs. Kenmore Hills, Qld: self, p. 184. ISBN 0-646-42798-9.
- ↑ Watts, Dave. [1999] (2006) Field Guide to Tasmanian Birds, 2‑a eldono, Frenchs Forest, NSW: New Holland Press, p. 48. ISBN 1-876334-60-6.
- ↑ Kotuku, the white heron
- ↑ Native Fact sheet, Kotuku Arkivigite je 2008-08-11 per la retarkivo Wayback Machine Wellington Zoo
