Bardo

poeto kaj kantisto, kiu kantas propre verkitajn kantojn, poeto kaj kantisto de la kelta kulturo

Bardo (Kimre: Bardd; irlande: bardos; bretone: barzh) estas poeto kaj kantisto, kiuj kantas propre verkitajn kantojn.

mane pentrita gravuraĵo de la poemo de William Blake "La Voĉo de la maljuna bardo" en la Kantoj de Senkulpeco kaj de Sperto
La vaga poeto de John Martin (1817)

En la respektivaj socio mem, estis klaso de poetoj kaj erudiciuloj pri kelta kulturo en la mezepoko kaj fruaj modernaj tempoj, kaj precipe en Irlando, Skotlando, Kimrujo kaj Kornvalo. La nomada poeto havas ceremonian kaj religian rolon, ĉar li ensorbigis en sia poezio sociajn mitojn kaj religiajn rakontojn en tempo, kiam la skriba kulturo ankoraŭ ne disvastiĝis. Tiurilate ĝi apartenas al la sama klaso kiel la druidoj kaj la profetoj. La unua historia referenco al keltaj poetoj de ĉi tiu tipo estas tiu de Diodoro Sicilia kaj Strabono, kiuj priskribas la poetojn kiel parton de la kelta religiema klaso.

La latina vorto bardus nomis sanktajn keltajn kantistojn, kiuj ĉe solenaj okazoj kantis omaĝe al dioj kaj herooj. Poste tiel estis nomataj mezepokaj kortegaj kantistoj, kiuj disvastigis tra Eŭropo la kantojn pri la reĝo Arturo, sed ili kantis ankaŭ pri la naturo, amo kaj virina belo. Migraj bardoj kantis por la popolo kiel folkloraj poetoj. Ili estis tiel multenombraj, ke ili formis eĉ gildojn.

Nuntempe estas la vorto „bardo“ uzata kiel sinonimo por poeto, kiu prikantas la gloron de sia nacio aŭ tristas pro ĝia dekadenco.

William Auld ankaŭ plurfoje estis nomata "nia bardo".

La ekzakta signifo de la vorto bardo diversas inter landoj kaj epokoj.

Parencaj esprimoj estas aedo, rapsodo, skaldo, menestrelo, lirikulo.

"Bardoj" en Sovetunio

redakti

Prunte, estas referenco al sovetiaj opoziciaj kantistoj kiel "nomadaj poetoj".

En Sovetunio, la termino "Bardo" (ruse Бард) indikis poetojn, kiuj prezentus siajn kantojn kaj akompanus sian kantadon per gitara ludado. En la kantado de ĉi tiuj poetoj estis kaŝita socia protesto, kaj ĝi estas konsiderata disidenta-rezista ĝenro. La plej konataj "bardoj" estas Bulat Okuĝava (ruse Була́т Ша́лвович Окуджа́ва), Alexander Galiĉ (ruse Александр Галич), Jurij Vizbor (ruse Юрий Визбор), Alexander Dolskij (ruse Александр Дольский).

Ekzemple, en Rusio ekzistas hodiaŭ multaj belaj bardaj kantoj en Esperanto. Multaj el ili troveblas en la Kantaro-Vikio. Konata esperantista bardo estas ankaŭ Georgo Handzlik el Pollando (lia kromnomo estas "bardo sen barbo").

Vidu ankaŭ

redakti

Eksteraj ligiloj

redakti