Charles Garnier
Jean-Louis Charles GARNIER (prononce [ʃaʁl ɡaʁnje]; 6a de novembro 1825 – 3a de aŭgusto 1898) estis franca arkitekto, eble plej bone konata kiel arkitekto de la Palais Garnier kaj de la Operejo de Montekarlo. Fakte li desegnis diversajn konstruaĵojn por la areo de la Lazura Marbordo.
| Charles Garnier | |
|---|---|
| |
| Persona informo | |
| Naskonomo | Jean Louis Charles Garnier |
| Naskiĝo | 6-an de novembro 1825 en Parizo |
| Morto | 3-an de aŭgusto 1898 (72-jaraĝa) en Parizo |
| Tombo | Tombejo de Montparnasse |
| Lingvoj | franca |
| Ŝtataneco | Francio |
| Alma mater | Nacia Altlernejo de Belartoj |
Subskribo .png){kind=small}
| |
| Familio | |
| Edz(in)o | Louise Garnier |
| Infano | Christian Garnier |
| Okupo | |
| Okupo | arkitekto • arkitektura teoriisto |
| Verkoj | Operejo Garnier |
Li estis unu el la ĉefaj opoziciantoj kontraŭ la konstruado kaj starigo de la Eiffel-Turo kiel elstara membro de parizaj artistoj.
Elektitaj disĉiploj redakti
- Sándor Fellner, hungara arkitekto
Bibliografio redakti
- Bonillo, Jean-Lucien, et al. (2004). Charles Garnier and Gustave Eiffel on the French and Italian Rivieras: The Dream of Reason. Marseilles: Editions Imbernon. ISBN 9782951639614.
- Leniaud, Jean-Michel (2003). Charles Garnier. Paris: Monum, Éditions du patrimoine. ISBN 9782858227051.
- Mead, Christopher Curtis (1991). Charles Garnier's Paris Opéra: Architectural Empathy and the Renaissance of French Classicism. New York: The Architectural History Foundation. Cambridge, Massachusetts: The MIT Press. ISBN 9780262132756.
- Savorra, Massimiliano (2003), Charles Garnier in Italia. Un viaggio attraverso le arti. 1848-1854, (pref. Pierre Pinon), Il Poligrafo, Padova 2003.
- Savorra, Massimiliano (2005). Tra attese e scoperte: la Toscana di Charles Garnier, in G. Orefice (a cura di), Architetti in viaggio: suggestioni e immagini, numero monografico di «Storia dell’urbanistica Toscana», n. XI, 2005, p. 86-92
- Savorra, Massimiliano (2010). Una lezione da Parigi al mondo. Il teatro di Charles Garnier, in L. Mozzoni, S. Santini (a cura di), L’architettura dell’eclettismo. Il teatro. Architettura, tecniche teatrali e pubblico, Liguori, Napoli 2010, p. 61-133