D♭-maĵoro

D♭-maĵoro aŭ D-bemola maĵoro estas tonalo de la modalo maĵoro, baziĝanta sur la toniko d♭. La tonalon D♭-maĵoro oni indikas en la notacio per kvin ♭j (b♭, e♭, a♭, d♭, g♭). Ankaŭ la respektivan gamon kaj la bazan akordon de ĉi tiu tonalo (la toniko d♭-f-a♭), oni nomas D♭-maĵoro.

D♭-maĵoro ofte estas sentata kiel varma kaj mola. Multaj verkoj de la romantismo tonalas en D♭-maĵoro

Verkoj

• Ludwig van Beethoven: 2-a movimento de la pianosonato n-o 14 („lunbrilosonato“)
• Frédéric Chopin:
  • „pluvgutopreludo“
  • „minutovalso“
  • mazurko op. 30.3
  • nokturno n-o 8 op. 27.2
• Robert Schumann: rekviemo op. 148
• Gabriel Fauré:
  • barkarolo n-o 8 op. 96
  • nokturno n-o 6 op. 63
  • impromptu n-o 4 op. 91
• Claude Debussy: „Clair de lune“ el la Suite bergamasque
• Sergej Prokofjev: 1-a pianokonĉerto op. 10
• Aleksandr Skrjabin: etudo op. 8.10
• Ture Rangström: simfonio n-o 3

Vidu ankaŭ

• C♭-maĵoro, G♭-maĵoro, D♭-maĵoro, A♭-maĵoro, E♭-maĵoro, B♭-maĵoro, F-maĵoro, C-maĵoro, G-maĵoro, D-maĵoro, A-maĵoro, E-maĵoro, B-maĵoro, F♯-maĵoro, C♯-maĵoro
• a♭-minoro, e♭-minoro, b♭-minoro, f-minoro, c-minoro, g-minoro, d-minoro, a-minoro, e-minoro, b-minoro, f♯-minoro, c♯-minoro, g♯-minoro, d♯-minoro, a♯-minoro