Frato António das Chagas (1558-1648)

Vidu ankaŭ: Frato António das Chagas

Frei António das Chagas estis religiulo kaj Provincestro el Arrábida. Li studis gramatikon en Braga kaj poste estis ĉambelano de la reĝo Dom Sebastião. Nur post la katastrofo de Alcácer-Quibir, seniluziigita de la vantaĵoj de la mondo kaj konsilita de la Provinculo, sia onklo Frato Francisco de Santo António, li eniris la Ordenon, en 1585. Li havis alian fraton - Frato Diogo da Piedade - de la sama Ordeno de la Arrabidoj, kiu iĝis fama pro sia virteco.

Frei António das Chagas (1558-1648)
Frato Antonio das Chagas forveturis en 1590, forlasinte la monaĥejon de Alferrara, kie li estis tiutempe, kaj alvenis en Pernambukon.
Persona informo
Naskiĝo	1558 en pt:Freixiel, Vila Flor, Portugalio
Morto	3-an de aŭgusto 1648 en Tocha, Cantanhede, Portugalio

En 1584, Gonzaga, generalo de la Kapucenoj, starigis la gardadon de Brazilo kun la titolo de Sankta Antonio, kiu poste estis dividita en du provincojn, la dua havante la nomon de Conceição; sed ĉar la rikolto estis granda kaj la laboristoj malmultaj, ili akiris de la papo Siksto la 5-a la rajton akcepti monaĥojn el ĉiuj ordenoj, kiuj volis aliĝi por la konvertiĝo de tiu indiĝena popolo.

Frato Antonio forveturis tie en 1590, forlasante la monaĥejon de Alferrara, kie li estis tiutempe, kaj alvenis en Pernambukon kie li estis ordinita sacerdoto kaj ekzercis la oficon de pordisto ĉe la Monaĥejo de Neves kaj poste tiun de prezidanto en la diversaj monaĥejoj de la monaĥejo de la paroĥejo de Santo António.

Li vivis kvin jarojn en la monaĥejo de Sankta Francisco en la urbo Vitória, kie li estis ankaŭ pordogardisto. Dum ĉi tiu tempo li estis en komisiita pri la kultado de la kapelo de Nossa Senhora da Penha, fondita fare de Frato Pedro Palacios (1500-1570) sur roko kiu dominas la enirejon de tiu kapitaneco. En 1604, forlasinte la kuratorecon de la monaĥejo de Sankta Francisco da Vitoria, li revenis al sia provinco de Portugalio, surŝipe de nederlanda ŝipo kaj albordiĝante en Faro, en la Algarve, kie anglaj piratoj apudiĝis kaj prirabis lian ŝipon, kaj ankaŭ vundis lin. Li tiam iris al la monaĥejo de Santa Catarina de Ribamar, sed okupis la monaĥejojn de la Valo de la Figarboj kaj tiu de [Igreja de São José de Ribamar Sankta Josefo de Ribamar].

Sed la ceterajn dudek jarojn de sia vivo li pasigis en la unua, kaj la lastaj dek du jaroj li estis tute blinda. Li estis entombigita en la ĉefkapelo, antaŭ la altaro de Nia Sinjorino de la Torĉo. La Kroniko ege laŭdas liajn grandajn virtojn kaj la entuziasmon kun kiu li reklamis la kulton de la Virgulino, antaŭ kiu li dancadis, kantadis kaj ludadis en mistikaj eksplodoj kaj konversacioj.

Oni atribuas al li profetan donacon kaj tiun de mirakloj, multajn el kiuj li mencias kiel okazinta al la plej eminentaj homoj en la regno, precipe tiuj ĉe kortego, kiuj havis grandan respektegon por la monaĥo. Reĝino D. Luiza ricevis la benon, ke li mirakle kuracis la malfeliĉan Dom Afonso la 6-a, poste reĝon. Sed la plej bona afero, kiun li faris ĉi-rilate, estis, kun la prestiĝo de sia profeta donaco, kuraĝigi D. Antonio Mascarenhas kaj D. Miguel de Almeida (1575-1650), kiuj hezitis, aliĝis al la konspiro de 1640, antaŭdiris ĝian sukceson.

Pri lia humileco, jen kiel la Kroniko elstarigas ĝin: Ĉiunokte, ĝi diras, li ekzamenas sian konsciencon kaj se li pensis, ke li plenumis iom da malpacienco, li argumentis kaj punis sin, dirante: - Venu, vi azeno, vi ne volas esti pacienca, hodiaŭ vi koleris tiom da fojoj kaj ekde kiam vi protestas la korektaĵon kaj vi ne akceptas la korektaĵon, do li mem aplikis vangobaton por ĉiu misfaro.

Li devis esti tre granda viro laŭ la monaĥa ĝenro, ĉar la Chronica de Santa Maria dediĉas ne malpli ol tridek kvin paĝojn al li, en du kolumnoj, kaj, kontraŭe, al la granda klasika verkisto Frato Heitor Pinto (1528-1584), kiu aperas en malpli ol du paĝoj.