Georgo la Barbulo

Georgo la Barbulo (germane Georg der Bärtige, latine Georgius Barbatus; naskiĝis la 27-an de aŭgusto 1471 en Meißen, mortis la 17-an de aprilo 1539 en Dresdeno) de la albertida branĉo de la dinastio Wettin estis duko de Saksio, kiu forte kontraŭis Reformacion.

Georgo la Barbulo
Duko de Saksio
Persona informo
Georg der Bärtige
Naskiĝo	27-an de aŭgusto 1471 (1471-08-27) en Meißen
Morto	17-an de aprilo 1539 (1539-04-17) (67-jaraĝa) en Dresdeno
Tombo	Katedralo de Meißen vd
Religio	katolika eklezio vd
Lingvoj	germana • latina vd
Ŝtataneco	vd
Alma mater	Universitato de Lepsiko vd
Familio
Dinastio	Dinastio Wettin vd
Patro	Alberto la Temerara, duko de Saksio vd
Patrino	Sidonia de Podebrado vd
Gefratoj	Duchess Katharina, Duchess Consort of Brunswick-Lüneburg (en) , Henriko, duko de Saksio kaj Frederiko de Saksio vd
Edz(in)o	Barbara Jogajlido (1496–1534) vd
Infanoj	Johano, hereda princo de Saksio, Wolfgang von Sachsen (en) , Anne von Sachsen (en) , Christopher von Sachsen (en) , Agnes von Sachsen (en) , Christopher von Sachsen (en) , Magdalena de Saksio, Frederiko de Saksio, Christine of Saxony (en) , Margaret von Sachsen (en) vd
Parencoj	Frederiko la 3-a (unuaranga kuzo) Johano la Konstanta (unuaranga kuzo) Frederiko la 1-a, margrafo de Brandenburg-Ansbach (unuaranga kuzo) vd
Profesio
Okupo	politikisto vd
Postenoj Postenoj duko (1500–1539) duko (1500–1539) vd
Honorigoj Honorigoj (1531)  Kavaliro de la Ordeno de la Ora Ŝaffelo vd
Duko de Saksio
Dum	1500–1539
Antaŭulo	Alberto, lia patro
Sekvanto	Henriko, lia frato
Duko de Żagań / Záhaň / Sagan
Dum	1500–1539
Antaŭulo	Alberto, lia patro
Sekvanto	Henriko, lia frato
vd	Fonto: Vikidatumoj

Vivo

La tria filo de duko Alberto la Temerara estis destinita por kariero klerika; sed li geedziĝis en 1496 kun Barbara, filino de reĝo Kazimiro la 4-a de Pollando-Litovio. En 1500 li sekvis la patron en regado super la landoj saksia-albertidaj. Kontraŭ la rajtoj pri la guberniestreco de Frisujo li cedis en 1505 al la pli juna frato Henriko la Administradujojn de Freiberg kaj Wolkenstein - antaŭ finfina vendo de la tro maltrankvila posedaĵo kontraŭ 200.000 guldenoj al arkiduko Karlo.

Lia politika sinteno influitis de la kverelo kun la ernestidaj kuzoj kaj ankaŭ la malŝato de Reformacio. Konvinkite de reformiĝ-neceso eklezia kaj jesante ankoraŭ en 1523 plendojn plurajn de ĉe Gravamina li volis ke la kritikoj restu strikte eneklezie kaj reguligitu laŭ la regnaj leĝoj. La faman Lepsikan disputon inter Marteno Lutero kaj Johannes Eck de 1519 li atente ĉeestis antaŭ ol tre energie ekagadi kontraŭ la anoj de la novaj ideoj. Li eĉ ordonis kontrolvizitadojn en sia lando al kiu ankaŭ devis submeti sin la universitato lepsika.

Ĉagreniĝinte per la kamparanaj ribeloj kaj la movado de anabaptismo li restis la plej grava roko de la katolikoj en la Regno. Per tio li igis Luteron polemike kritiki lin, ekz. kun la titolo diabla apostolo, malinteligenta junkro, murdisto insida de el Dresdeno ktp. La de Georgo mem entreprenitaj reformetplanoj de malmultaj ŝatatis kaj malgraŭ la opozicio georga la Reformacio venkis en Saksio. Kiam filoj liaj mortis unu post la alia li volis maltronheredantigi la reformacieman fraton Henriko. Ĉe tio li malsukcesis.

Ekde la morto de la edzino (1534) Georgo portis barbon kio kaŭzis la kromnomon. De la kvin filoj kaj kvar filinoj postvivis lin nur princino Christina, edzino de Filipo la 1-a de Hesio, kiu mem enkondukis la Reformacion en Hesio.

En Annaberg oni starigis en 1897 monumenton por li.

Fonto

• Meyers Großes Konversations-Lexikon, volumo 7. Leipzig 1907, p.608 (tie ĉi interrete)