Johano la 2-a (Bretonio)
Johano la 2-a de Bretonio (naskiĝis la 3-an de januaro 1239, mortis la 18-an de novembro 1305 en Liono), filo de Johano la Unua la Kaŝtanhara, duko de Bretonio kaj de Blanka de Navaro, estis duko de Bretonio de 1286 ĝis 1305, grafo de Richmond (1268-1305) kaj pajro de Francio.
| Johano la 2-a | ||
|---|---|---|
| Duko de Bretonio | ||
.png) Sigelo de Johano la 2-a de Bretonio
| ||
| ||
| Persona informo | ||
| Naskiĝo | 3-an de januaro 1239 | |
| Morto | 18-an de novembro 1305 en Liono | |
| Mortis pro | hazarda morto vd | |
| Tombo | Preĝejo Saint-Armel en Ploërmel vd | |
| Religio | kristanismo vd | |
| Ŝtataneco | Reĝlando Anglio vd | |
| Familio | ||
| Dinastio | Dinastio de Dreux vd | |
| Patro | Johano la 1-a vd | |
| Patrino | Blanche of Navarre vd | |
| Gefratoj | Alix of Brittany vd | |
| Edz(in)o | Beatrice of England vd | |
| Infanoj | Arturo la 2-a • Marie of Brittany, Countess of Saint-Pol • John of Brittany, Earl of Richmond • Blanche of Brittany • Eleanor of Brittany • Henry de Dreux • Pierre de Dreux, Comte de Léon vd | |
Duko de Bretonio 
| ||
| Dum | 1286-1305 | |
| Antaŭulo | Johano la 1-a, lia patro | |
| Sekvanto | Arturo la 2-a, lia filo | |
| Grafo de Richmond | ||
| Dum | 1268-1305 | |
| Antaŭulo | Johano la 1-a, lia patro | |
| Sekvanto | Johano de Bretonio, lia filo | |
| vd | Fonto: Vikidatumoj | |
Biografio redakti
Johano akompanis sian patron kaj sanktan Ludovikon en la oka krucmilito, kiu finiĝis per la morto de la reĝo en 1271 en Tunizo. Dum lia patro revenis al Bretonio, li iris al Palestino, verŝajne kun la naŭa krucmilito de Eduardo de Anglio, sia bofrato.
En 1285, li akompanis Filipon la 3-an la Aŭdacan, reĝon de Francio, en milito kontraŭ la reĝo de Aragono (krucmilito de Aragono). Bofrato de la reĝo de Anglio, lia duenaskita filo, Johano, estis nomumita de la reĝo ĝenerala kapitano de Akvitanio kaj defendis tiun provincon kontraŭ la armeo de la reĝo de Francio, komandata de Karolo de Valezio. Johano suferis nur malsukcesojn. La angloj, kiuj provis proviantiĝi en Bretonio iris de raboj al raboj, kio kondukis la dukon al rompo de sia alianco kun la reĝo de Anglio. Li edzigis sian nepon, la estonta Johano la 3-a al Izabela, la filino de Karolo de Valezio kaj lia duklando estis altigita je pajrolando en 1297 de Filipo la 4-a la Bela reĝo de Francio, kiu havis spionojn per la episkopoj, tiel agante kontraŭ la templanoj.
De 1297 ĝis 1304, li kunigis sian standardon al tiu de la reĝo de Francio en ties konflikto kontraŭ la flandroj; li estis citita en la batalo de Mons-en-Pévèle, en la du sieĝoj de Lille, ktp.
Morto redakti
En 1305, post la paciĝo, li iris al Liono por la konsekrado de la papo Klemento la 5-a por solvi siajn malkonsentojn kun la bretona episkoparo. Revene de la preĝejo Sankta-Justo, kiam la duko tenis la bridon de la papa mulino, muro sur kiu amaso da spektantoj staris, disfalis, renversante la papon kaj superŝutiĝante super Johanon la 2-an. Oni eltiris lin mortanta, kaj li estingiĝis kvar tagojn poste, la 18-an de novembro. Lia korpo estis lokita en plumban ĉerkon kaj rekondukata al lia duklando por esti entombigita en la karmelejo de Ploërmel, kies fondinto li estis. La kuŝostatuo de la duko, same kiel tiu de Johano la 3-a, estis movita al la preĝejo Saint-Armel en 1821.
Edziĝo kaj idaro redakti
La 13-an de oktobro 1260 en la baziliko de Saint-Denis, li edziĝis al Beatrico de Anglio (1242-1275), filino de la reĝo de Anglio Henriko la 3-a Plantaĝeneto, kiu alportis al li la graflandon de Richmond. Ili havis ses gefilojn:
- Arturo la 2-a, (1261-1312), duko de Bretonio.
- Johano (1266 – 17-an de januaro 1334), grafo de Richmond (1306-1334). Li servis Eduardon la 2-an en Skotlando kontraŭ Roberto la 1-a de Skotlando kaj estis kaptita en la batalo de Blackmore en 1322. Li estis liberigita nur en 1325.
- Maria (1268 – 5-an de majo 1339), edziniĝinta en 1292 al Vito la 3-a de Châtillon, grafo de Saint-Pol.
- Blanka (fr: Blanche) (1270 – 19-an de Marto 1327), edziniĝinta al Filipo de Artois (1269 - 1298).
- Petro (1269 – julio 1312), vicgrafo de Leono. Li estis princo pasia pri ĉevaloj, kaj ĉar li tiom dronis en ŝuldojn por kontentigi sian pasion, ke li devis vendi la vicgraflandon de Leono al sia frato Arturo la 2-a. Li partoprenis en la militoj de Flandrio kun sia patro. Li mortis en 1312, sekve de piedbato de ĉevalo.
- Alienor (1275 – 16-an de majo 1342). Religiulino en 1286, abatino de la abatejo de Fontevraud (1304-1342), ŝi testamentis al la abatejo sian gradualon.