Kiel koloratursoprano oni nomas en la klasika muziko sopranvoĉon kun koloraturo-kapablo, t.e. speciala movebleco antaŭ ĉio en la alta registro. Tiu ĉi voĉfako postulas, kiel la drama soprano, ĝenerale bonan altan registron kaj grandan brilecon, tamen prefere ĝi estas pli „malpeza“ kaj en la opero precipe ĝi estas enmetata virtuoze.

Laŭ la necesa volumeno oni diferencigas jenajn gradigojn: