La artverko dum la epoko de ĝia mekanika reproduktebleco
La artverko dum la epoko de ĝia mekanika reproduktebleco (germane Das Kunstwerk im Zeitalter seiner technischen Reproduzierbarkeit) estas la titolo de eseo de la filozofo Walter Benjamin (1892–1940), kiun li verkis en ekzilo en Parizo en 1935. Ĝi unue aperis en 1936 sub la titolo L'œuvre d'art à l'époque de sa reproduction mécanisée en la Zeitschrift für Sozialforschung, en redakcie reviziita kaj mallongigita franca traduko.
| Das Kunstwerk im Zeitalter seiner technischen Reproduzierbarkeit | |
|---|---|
| literatura verko • ĉapitro | |
| Aŭtoroj | |
| Aŭtoro | Walter Benjamin |
| Lingvoj | |
| Lingvo | germana lingvo |
| Eldonado | |
| Eldondato | 1936 |
| Ĝenro | eseo |
En lia eseo, Benjamin argumentas ke arto kaj ĝia ricevo estas kondiĉigitaj de ŝanĝo, precipe tra la evoluo de fotarto kaj filmo. Tio okazas, unuflanke, per la ebleco de amasreproduktado, kaj aliflanke, tra ŝanĝita reprezentado de realo kaj tiel ŝanĝita kolektiva percepto. Krome, en ĉi tiuj procezoj la artverko perdas sian "aŭro"n (ununurecon), kiu siavice ŝanĝas la socian funkcion de la amaskomunikilaro [1].
La kolektivisma estetiko, kiu ekestas per reproduktebleco, ofertas la eblecon de evoluo al socia emancipiĝo, sed ankaŭ enhavas la danĝeron de politika alproprigo, kiel evidentiĝas en la tiatempa pliiĝo de faŝismo [2].
Post publikigo en la angla (1960), ĝi havis signifan influon al moderna estetiko kaj amaskomunikila teorio kaj restas unu el la pioniraj tekstoj en filmteorio [1].
Ĝenerala resuma priskribo
redaktiEn lia verkaĵo, Benjamin analizas la transformon de artaĵoj kiel fizikaj objektoj en la kunteksto de la evoluo de teknologioj por kreado de kulturaj fenomenoj. Laŭ lia opinio, artaĵoj komencis perdi sian specialan aŭron. La lokon de kulturaj kaj ritaj funkcioj en artverkoj estis prenita de politikaj, praktikaj kaj ekspoziciaj funkcioj. Moderna arto amuzas, dum pli frua arto postulis la spektanto koncentriĝi kaj mergi sin en ĝi.
Eĉ al la plej perfekta reproduktaĵo mankas la "ĉi tie kaj nun" de la originalo. Ekzemplo estas la teatro. Antaŭe, por vidi prezenton, la spektanto devis veni al la teatro kaj mergi sin en la ĉirkaŭan medion. Reproduktado permesas al ni percepti artverkon preter la limoj de la situacio disponebla al la originalo. La sama prezento nun haveblas ne nur en la teatro, sed ankaŭ en la kinejo. Ĉi tio siavice permesas al oni fari paŝon al la publiko. Benjamin skribis: „La arta lerteco de la sceneja aktoro estas transdonita al publiko de la aktoro mem; samtempe, la arta lerteco de la kinoaktoro estas transdonita al publiko per la taŭga ekipaĵo."
La agoj de la aktoroj pasas tra serio de "filtriloj". Unue, ĝi estas filma fotilo, kiu permesas onin kapti nur sukcesajn fotoprenojn. La sama filma fotilo permesas elekti pli bonajn angulojn, montrante la aktoron en favora lumo. Poste, ĉe la redakta tablo, la materialo konsiderata sukcesa estas redaktita en la finitan filmon. Tiel, male al aktoro sur scenejo, kinoaktoro rajtas fari erarojn, ĉar malsukcesaj prenoj povas esti refilmitaj. Ĉi tio ebligas al oni krei idealan pecon (fina versio). Sed samtempe, la kinoaktoro ne havas kontakton kun la publiko kaj ne havas la ŝancon alĝustigi sian agadon depende de la reago de la publiko. La aŭtentikeco de artverkĵo estas la totalo de ĉio, kion aĵo kapablas porti en si de la momento de la kreado: de sia materia epoko ĝis sia historia valoro.
En la percepto de artverko eblas diversaj aspektoj, inter kiuj elstaras du polusoj:
1) emfazo pri la artverko;
2) emfazo de ekspozicia valoro (prezentado).
Laŭ Benjamin, ju pli granda estas la perdo de valoro de iu arto, des malpli ĝi estas kritikata de spektantoj kaj kritikistoj. Male, ju pli nova la arto, des pli naŭze ĝi estas kritikata.
Benjamin kredis ke faŝismo provas organizi la proletajn amasojn sen tuŝi proprietajn rilatojn, serĉante disponigi la ŝancon por memesprimo, kio kondukas al la estetikigo de la politika vivo. Politiko atingas sian pinton de estetikigo en milito. Ĝuste tio ebligas direkti amasmovadojn al komuna celo kaj mobilizi ĉiujn teknikajn rimedojn konservante proprietajn rilatojn. Laŭ Walter Benjamin, komunismo politikigas arton, tiel respondante al faŝisma estetikigo.
Ĉapitroj
redaktiAntaŭparolo: Benjamin prezentas la deirpunkton de sia eseo pri arto en la marksisma koncipa kadro kaj en opozicio al faŝismaj uzoj de arto. Benjamin asertas, ke venis la tempo por ekzameni kiel ŝanĝo en la materialisma bazo - la apero de teknologio kiu ŝanĝis la kondiĉojn de produktado en la lasta jarcento - influis la superkonstruaĵon - tio estas, la kampo de arto.
1. Benjamin recenzas la historion de artreproduktadoteknikoj (kiel ekzemple presarto, kuprogravuro, ksilografio), kaj asertas ke teknika reproduktado (kiu kulminas per apero de fotarto) estas nova fazo laŭ kvanto kaj kvalito, ĝis ĝi ne estas nur reproduktaĵo. sed fariĝas arto en si mem.
2. En la epoko de teknika reproduktado, asertas Benjamin, la aŭro de la artverko estas perdita (la aŭro estas la produkto de la organizo de la rilato al la artverko, ĝi estas ĝia "ĉi-tie-kaj-nun" sento, ĝia "unufoja ĉeesto en la loko kie ĝi estas", kaj estas la karakterizaĵo de la aŭtonoma artverko). La perdo de aŭro estas simptomo de profunda ŝoko, kiu trairas la homaron en la epoko de amasa socio, ŝoko kies efikoj estas vastaj kaj iras preter la diskuto pri arto; Temas pri ŝanĝi la percepton de tempo kaj spaco kaj la manieron kiel ni spertas realecon, detruante la privilegian statuson de "originalo" kontraŭ "kopio", subfosante konceptojn kiel "tradicio" kaj "aŭtenteco".
3. La uzo de la homaj sensoj ŝanĝiĝas ne nur laŭ natura maniero sed ankaŭ laŭ historia-socia maniero. Nuntempe, la perdo de aŭro ŝanĝas la manierojn de homa percepto, kaj ĝi devenas de socia lukto en klasaj privilegioj kaj la deziro de la amasoj hodiaŭ alproprigi la "unufojan" artverkon, kaj "proksimigi" la malproksiman kun la helpo de reproduktado.
4. Fotarto, kiel revolucia rimedo de reproduktado, kaŭzis rompon en la rita statuso de la aŭtentika artverko. Tial, nuntempe, "ĉar ne plu eblas vere uzi la mezuron de aŭtentikeco koncerne la produkton de arto, la tuta funkcio de arto ŝanĝiĝas de sia esenco. Malaperis ĝia fundamento de kultado, kaj anstataŭe venas [...] ĝia fundamento de politiko".
5. La rita (magia kaj religia) valoro de la artverko en la pasinteco ombris ĝian montran (estetikan) valoron, sed de iom da tempo la unua malfortiĝas dum la dua, prezento kaj estetiko, prenas ĝian lokon. La evoluo de reproduktaj teknikoj puŝis ĉi tiun situacion ĝis la limo, kaj fundamente ŝanĝis la esencon kaj funkciojn de la artverko; Ĝia rolo kiel arto iĝis marĝena.
6. En la kampo de foto, la montra valoro tute superas la ritan valoron, kaj per ĝi oni povas ekkompreni la politikan rolon de la artverko.
7. La regantaj diskutoj pri la demando "Ĉu fotarto estas arto?", ne konsideras la supre menciitan historian ŝanĝon kaŭzitan de teknologio en la kampo de arto, ŝanĝo kiu devigas nin ekzameni "kio estas arto ekde la fotado estis inventita? "
8. La aparato, kiu eniras inter la agado de la kinaktoro kaj la spektanto en la kinejo, estigas unuflanke ŝanĝon en la ago de la aktoro, kaj aliflanke, ŝanĝas la reagon de la publiko, kiu nun fariĝas kritika publiko kiu adoptas la pozicion de la aparato.
9. Fotado kaj kino rezultigis, ke por la aktoro, la instrumento prenas la pozicion de la spektantaro, tiel ke unuafoje la persono agas dekroĉita de sia aŭro (kiu rezultas el la unufoja renkontiĝo kun la viva spektantaro kaj la kontinua portretado de lia rolo, kiuj ne okazas dum filmado de filmo). La kreskanta fremdiĝo de homo de lia kreaĵo kondukas al la fakto ke arto iras preter la sfero de "la iluzio de beleco".
10. La amasa spektado de la kino estas unika, ke la spektantaro estas en la statuso de duonprofesia spektanto, kaj kiel tia estas invitita esti aktiva partoprenanto - principe - en la kultura produktado, kaj ne nur en ĝia konsumado. Kiel rezulto, malnovaj dividoj inter kreinto/aŭtoro/aktoro/artisto kaj la spektantaro estas subfositaj. Tamen, la kapitalisma filmindustrio en la Okcidento malhelpas ĉi tiun revolucian efektivigon kultivante la kulton de personeco, kiu rekonstruas la aŭron kiel varo.
11. La iluzia naturo de la filmo estas duaranga naturo: ĝi estas la frukto de tranĉado kaj remuntado (la fotomontaĵo). Kontraste al la pentristo, kies ago al la realo estas malproksima kaj magia, la fotisto penetras en realecon kaj tranĉas sekciojn de ĝi.
12. La ebleco de la teknika reproduktado de la artverko ŝanĝas la sintenon de la amasoj al arto, kunfandante la hedonisma respondo de la homamaso kun la kritika respondo de la eksperto. Tio estas ĉar la travivaĵo de spektado de filmo estas kolektiva travivaĵo (kontraste al individua kontempla spektado), kaj la reago de individuoj estas kondiĉigita, reguligita kaj kontrolita per la reago de la tuto.
13. Fototekniko kunigas la kampojn de scienco kaj arto; Per proceduroj de tranĉado, frostigado, pligrandiĝo ktp., la fotilo malfermas al la spektanto naturon kiu estas tute malsama ol tiu konata al la homa okulo. Tiuj ĉi revoluciaj bildoj malkaŝas "vidan nekonscion" same kiel psikanalizo malkaŝis la nekonscion de la menso.
14. La aŭtonoma arto, kiu havas la aŭron, postulas koncentriĝon kaj kontemplan profundon, sed en la kurso de la kultura kadukiĝo de la burĝaro, tiu kontemplado fariĝis burĝa kaj malsocia. Avangarda arto, gvidata de fotarto kaj kino, provas, per sia teknika strukturo (fotomontaĵo), forigi la aŭron, amuzigi, distri kaj uzi la magion de arto kiel apogilon.
15. Pro la malboniĝo de la aŭro kuniĝas du polusoj, kiuj antaŭe estis kontraŭaj: la kontempla kaj kritika mergo en la artokreado unuflanke, kaj la amasoj kun la novaj perceptaj bezonoj aliflanke. En la rimedoj de teknika reproduktado, tiuj polusaj tendencoj renkontas, tiel ke la nereflektaj kaj distritaj amasoj mergas la artverkon en ili; Je la prezo de perdo de la aŭtonomio de la arto kreiĝas novaj kondiĉoj por politika-revolucia orda aranĝo de la intelektularo kaj de la amasoj.
Postparolo: la perdo de aŭro bazigas la novan artverkon ne ĉe la estetika kampo, sed ĉe la politika-socia, kaj de ĉi tie disvolviĝas du manieroj: unu estas revolucia uzo de arto, kaj la alia estas faŝisma-reflekta uzo de arto. La danĝero alfrontanta la socion estas ke arto povas mobiliziĝi kaj servi faŝismon, laŭ "estetiko de la politiko" (la estetiko estas uzata por plibeligi kaj kaŝi la ekzistantan subpreman/faŝisman aparaton). La solvo prezentita fare de Benjamin estas " [komunisma] politikigo de la estetiko", tio estas, la uzo de arto por stimuli la sentojn, tiel ke ĝi servas kiel kuglo kaj igas la spektanton pensantan personon.
Referencoj
redakti- ↑ 1,0 1,1 Elliott, Brian. Benjamin for Architects (2011) Routledge, Londono.
- ↑ Scannell, Paddy. (2003) "Benjamin Contextualized: On 'The Work of Art in the Age of Mechanical Reproduction'" in Canonic Texts in Media Research: Are There Any? Should There Be? How About These?, Katz et al. (Eds.) Polity Press, Cambridge. (ISBN 9780745629346). pp. 74–89.