Kanji Watanabe, sekciestro de ia municipa oficejo, staras mallongdaŭre antaŭ lianlia pensiigadonpensiigado. Li neatendite ekscias, ke li suferas ke stomakokancero kaj li havas nun ankoraŭ malmultajn monatojn pro vivi. Li ekkonas, ke por ĉiuj jaroj li disipas lian vivon ol senpotencan burokraton kaj ke lia filo ne prizorgas pri li kaj interesas nur pri la heredaĵo. Watanabe estas interne detruiĝinta. Renkontinte romaniston li decidas sin ĝuii liajn lastajn tagojn. Li dediĉas sin al noktovivo, kaj lernas tiele drinkadi, ludi kaj danci, tamen li ne sukcesas forskui lian frustriĝon. Li komencas mallongdaŭran amikecon kun eksa kunlaborantino, sed ŝi ne povas amuzi sin kun la maljuna viro. Dum renkonto kun ŝi en kafejo, Watanabe memoras kelkajn virinojn el malriĉa kvartalo, kiujn proponis ludkampon por iliaj infanoj. Li decidas sin al veriĝi tian ludkampon kaj batalas kontraŭ la burokratajn oponojn, kiajn fariĝas eĉ kriminalajn. Li esperas, ke li povus sukcesi ankoraŭ, ke li povus doni denove sencon al lia vivo.
Watanabe mortas. La politikistoj disputas dum la soleno pro mortinto, al kiu konvenas la honoron pri la konstruado de la ludkampo, kaj se Watanabe sciis, ke li estus suferanta pri stomakokancero. La potencega sistemo ne aliiĝos, sed por kelkaj infanoj Watanabe povis ŝanĝi la mondon. Al fino oni vidas retroscenon en kian Watanabe rigardas la ludantajn infanojn kaj foriras.
