Historio de kristanismo: Malsamoj inter versioj

Post tio, kiam en la jaro [[312]] venas al potenco [[Konstantino la 1-a]], li komencas diference de sia kunreganto [[Licinio]] rilate al la kristanismo konduti [[toleremo|tolereme]]. Post venko super Licinio Konstantino malavaras la eklezion per siaj favoro kaj materiaj donacoj, li reguligas [[leĝo|leĝaron]] (la kristanismo jam ne plu ne estas konsiderata kiel ''religio illicita'', nepermesita religio, sed ''religio licita'' - religio permesita) kaj klopodas la kristanojn, tiutempe jam tre multnombra, enigi en strukturojn de la imperio. Ĉar estas por li grava la unueco de la eklezio, li intervenas ankaŭ en doktrinajn demandojn kaj en la jaro [[325]] li kunvokas ĝis [[NikajoNiceo]] la unuan [[ekumena koncilio|ekumenan koncilion]] (la t.n. [[1-a nikajanicea koncilio]]). Konstantino fondas ankaŭ novan ĉefurbon de la imperio, [[Konstantinopolo]]n, la kristanan urbon, kiu devas anstataŭi [[Romo]]n, la urbo tiutempe plejparte pagana. Malavantaĝigitaj estas ankaŭ paganaj institutoj, sed la imperiestro ne intervenas en la liberecon de kulto. Li mem fariĝas kristano nur mallongtempe antaŭ sia morto. Liaj sekvantoj, escepte de [[Juliano Apostato]], subtenos la eklezion kaj agnoski la kristanismon. Dum regado de [[Gratiano]] kaj [[Teodosio la 1-a]] ([[380]] - [[395]]) la kristanismo fariĝas fakte kaj jure ŝtata religio. Teodosio eĉ en la jaro [[392]] malpermesas je iniciato de [[Milano|milana]] episkopo [[Ambrozo]] ĉiun paganan kulton.