La '''Reunia ermitkolombo''', '''Reunia ermitibiso''' aŭ '''Reunia ibiso''' (vidu sube) (''Threskiornis solitarius''), estas [[ekstingitajFormortintaj birdojbestoj|ekstingitaformortinta birdo]] komence de la [[18-a jarcento]], kiu estis indiĝena de la insulo de [[Reunio]]. Ĝi estis probable la sama birdo malkaŝita de [[Portugalio|portugalaj]] maristoj tie en [[1613]] kaj ĝis antaŭ nelonge supozis biologoj, ke estas membro de la familio de [[ermitkolomboj]], kaj estis nomita "'''Reunia ermitkolombo'''" (''Raphus solitarius''), klasita kiel parenco de la [[Dido (birdo)|Dido]].
Tiu birdo estis foje klasita kiel ''Victoriornis imperialis'' (la "Reunia ermitkolombo" aŭ "Blanka dido" laŭ priskriboj kaj pentraĵoj – la lasta evidente montris [[AlbinismAlbinismo|albina]]n didon el [[Maŭricio]]) kaj ''Borbonibis latipes'' (laŭ la unuaj ostoj de ibiso trovitaj, antaŭ oni faris informon pri la konekto kun la ermitkolombo). La adjektivo ''solitarius'' (soleca) devenas el ''Raphus solitarius'' priskribo de Barono [[Edmund de Sélys-Longchamps]] en 1848, sed la ekzisto de la specio ne estis konfirmita ĝis la malkaŝo de la ostoj en Reunio en malfrua [[20-a jarcento]]. La malkaŝo, ke fakte estis ibiso perfekte taŭgas kun tio kion la unuaj vizitantoj diris pri plumaro kaj kutimaro. La konfuzo povas estis eksplikata pro la fakto, ke la ''solitaire'' estis uzata de verkistoj de la priskriboj kiel priskriba vorto pri la solecaj kutimoj de la ibiso kunhavitaj kun la [[Rodrigesa ermitkolombo]], sed estis interpretata de sciencistoj kiel indiko de [[Taksonomio|taksonomia]] rilato.
La '''Reunia ibiso''' vivis solece en densaj arbaroj proksimaj de fluanta akvo, kie ĝi manĝis [[senvertebrulo]]jn kiel vermoj kaj [[krustulo]]j kiujn ĝi prenis el la planko per sia longa beko. Kaze de minaco ĝi klopodis foriri ĉefe per kurado, uzante siajn flugilojn kiel helpo por ŝvebi mallongajn distancojn, ĉefe subdekliven.<br>
