Superkonduktiveco: Malsamoj inter versioj

La superkonduktivecon (de la hidrargo) malkovris la nederlanda fizikisto [[Heike Kamerlingh Onnes]] en 1911. Similajn proprecojn havas pluaj 25 kemiaj elementoj kaj miloj elda kemiaj kombinaĵoj. La aliajAliaj materaloj havas - ĉe la temperaturo tre proksima al la absoluta nulo - normalan konduktivecon.

La superkonduktivaj materialoj estas perfektaj diamagnetoj: ili povas malhelpi penetron de ekstera magneta kampo en internon de la materialo. La t.n. molaj superkonduktiloj tute, dum la t.n. malmolaj superkonduktiloj parte forbaras el si la eksteran magnetan kampon, kiu estas pli malforta ol la kritikakrita limvaloro. La malmolaj superkonduktiloj ofte tenas la superkonduktivecon eĉ en forta magneta kampo.

En 1986–87 evidentiĝis, ke kelkaj malmolaj superkonduktiloj retenastenadas la superkonduktivecon eĉ ĉe temperaturo 98 K, oni malkovris superkonduktivajn kombinaĵojn ĉe 134 kaj 127 K. EnĈe tiu temperaturo la superkonduktilo entenas kuprajn kaj oksigenajn atomojn ordigitajn en ĉenojnĉenoj aŭ ebenoj de la kristala kradokristalkrado. Iliaj proprecoj estas anizotropaj, tio estas: dependajili kieldependas direktasde la direkto de la kurento kaj la magneta kampo alrilate la atomajatomajn ebenojebenojn kaj ĉenojĉenojn.

Tiuj alt-temperaturaj superkonduktiloj estas ceramikaĵoj, kies proprecojn influas la oksigen-enteno. Ĉar la ceramik-oksidoj estas teneblaj en superkonduktiva stato per pli malmultekoste produktebla likva nitrogeno, tieltial ili estas tre gravaj el ekonomia vidpunkto. Ilia malavantaĝo estas la rigideco, kelkfoje nestabileco, surfaca malpuriĝo.

Oni uzas superkonduktivajn materialojn en kuracistaj bildomontraj aparatoj, magnetaj energiorezervejojenergirezervejoj, generatoroj, transformatoroj ktp.