Ballade de la féconductrice (filmo): Malsamoj inter versioj
| [nekontrolita versio] | [nekontrolita versio] |
Enhavo forigita Enhavo aldonita
Dominik (diskuto | kontribuoj) e →Rolularo: Ŝanĝo; Knabino-->Feino |
Dominik (diskuto | kontribuoj) e Ŝanĝo: mongoloido-->kriplulo |
||
Linio 17:
La feino estas en sia lito, kuŝante, ŝi karesas hundon, kuŝantan surdorse inter siaj kruroj, kun disetenditaj kruroj. Ŝi brutale turnas ĝin, almetas ĝin inter siaj kruroj, kaj fikas kun la besto. Senteblas, ke ŝi ĝuas tion kun plezuro.
Policano reguligas la trafikon. Handikapito sur rulseĝo transiras la straton, nevole kunpuŝiĝas en la policanon, kaj estas helpata de tiu ĉi por transiri la straton. Pli malproksime, blindulo ataksie marŝanta, kun blanka bastono, kunpuŝiĝas en arbon. La viro sur rulseĝo daŭrigas sian vojon, preteriras la feinon, kiu baras al li la vojon. Ŝi surhavas kapelinon, havas nigran bastonon en la mano kaj ankaŭ ruĝan punkton sur la nazo. La handikapito kaj la feino ridetas al si reciproke, ŝi turniras ĉirkaŭ la rulseĝo, deprenas la okulvitrojn de la paralizito, kies salivo fluas sur sin. Ŝi piedtretas liajn okulvitrojn per satana mieno kaj la idioto tiam ekploras. La feino sendas kison al li, kisas lin sur la frunto, kaj forte puŝas la rulseĝon sur deklivo. Malproksime, blindulo alproksimiĝas per malfirma paŝo. sinsekvas forta kolizio. Rapida alrigardo al la
Sunsubiro vidiĝas el la turo, kie loĝas la feino. Tiu ĉi troviĝas en duon-ombro, antaŭ kandelo, kiun ŝi forblovas. Ŝi estas en sia salono, kie dekoj da aliaj kandeloj lumas en la ĉambro. Ŝi eniras en la kuirejon, malfermas la fridujon kaj eltiras la elektrokutitan infanon, kiun ŝi sidigas antaŭ spegulo, kaj ŝminkas en malgajan klaŭnon. Ŝi nodas ŝnuron ĉirkaŭ liajn manojn, kaj ludas per li kvazaŭ per marioneto, antaŭ ol zorge enmeti lin en valizon. tiam, fumo eliĝas el la salono. La feino ĵetiĝas tien kaj malkovras etendiĝantan fajron. Ŝi haste forlasas la loĝejon kun la valizo entenanta la infanon. En la ŝtuparejo, ia vila monstro ekpostsekvas ŝin, kaj dum sia fuĝo la feino renkontas ĉiujn siajn viktimojn: la gravedan virinon, kiu ĵetas sin sur ŝin; la virgulino en la strato, kiu provas kapti ŝin; la stratvagulon, sidantan en angulo. La feino rapidas eksteren. Vidiĝas sia fajranta balkono. En la fono, viraj voĉoj kvazaŭ per radio sugestas la alvenon de polico.
Izolita tombejo, meze de dezertaj kampoj. Neĝo kovras la grundon,
Alrigardo al sunsubiro ĉe marbordo, ŝtonplena strando. La feino alvenas kun sia valizo. Unua tabuleto indikas "al maro", alia indikas en kontraŭan direkton "al paro". Sur la sama strando, retroviĝas la senmaskliga pastro de la komenco, ankaŭ kun valizo. Li estas nudpieda, krucosignas senorde, rezignas, manĝas ovojn, freneze priserĉas sian valizon. La feino alproksimiĝas, kaj mortigas lin per tranĉilo. Vidiĝas fluso kaj malfluso de la maro kiu rompiĝas sur la rokoj. Tiam, la viro kun cigaro alvenas, trovas la mortintan pastron, sidanta, ŝminkita en klaŭnon. Li puŝas lin per fingropremo, kaj la korpo ekfalas. Pli malproksime, la feino ludas per la mortinta infano, kiun ŝi animas kiel marioneton sur la strando. La viro kun cigaro alprokximiĝas al la feino, kiu faligas la infanon vidante lin. Longa interrigardo inter ambaŭ, kiuj fine malrapide alproksimiĝas unu la alian, sur la strando. La viro havas pafilon en sia mano. Kiam ili kuniĝas, li metas sian armilon en la dekstran poŝon de sia mantelo, ĵetas sian cigaron, kaj longe kisas la feinon. Ŝi profitas la okazon por kapti lian armilon kaj direktas ĝin al li. Denove longa interrigardo, nur rompita de la bruo de ondoj. La viro ridetas, prenas cigaron kaj malrapide fajrigas ĝin, rezignita. La feino daŭre celas lin, li regresas, ĉiam fronte al ŝi, kvazaŭ por provi kviete forfuĝi. Longa seninterrompa momento. Ŝi ekpafas, la viro ekfalas, la sceno disvolviĝas malrapide. Li ekstaras, ŝi denove pafas, li falas per siaj genuoj sur la ŝtonojn, ŝi ekpafas kuglon en lian kapon. Ŝi ĵetas la pafilon, kaj aliras la infanon-marioneton. Genuante apud li, ŝi eligas tranĉilon, karesas la vizaĝon per la klingo, antaŭ ol tranĉi la ligilojn de sia "marioneto". Fore, ondoj formortas sur la strando. La feino trinkas el boteleto, balanciĝas, vomas kaj ekkuras al la maro. Kamerao malproksimiĝas, fore ekvideblas la klifoj de Etretat, la korpo de la feino flosanta en la akvo, kaj ŝia ĉapelo. Nur restas la piĵamo de la infano. Tiu ĉi estas vidata de malantaŭe, de flanke kaj de antaŭe, kun rideto.
| |||