'''Stefano de LA BOÉTIE''' (franclingve ''Etienne de la Boétie'') naskiĝis en Sarlat la unuan de novembro [[1530]].Li mortis pro pesto en Germignan la [[18-an de aŭgusto]] [[1563]]; [[Montaigne]] estis ĉe lia mortlito.
Filo de partikulara liŭtenantolieŭtenanto de la reĝoficiro de Périgord kaj de familio de juĝistoj, Stefano de la Boétie kreskis en klarigita medio. Lia ĉirkaŭularo estis kompostita ĉefe de kultivaj burĝoj. Malmultaj da informoj pri la plejparto de la vivo de la Boétie (sia infaneco, sia eduko, la fruaj jaroj de sia juĝofico. ) estas konservitaj. Kio estas certa, estas ke la Boétie estas ankoraŭ juna dum la morto de sia patro. La infano estas do instruita de sia onklo Estienne, kiu prenis la plejparto de la eduko de sia nevo. Li esta al la lasta kvazaŭ vera patro, tio kio farigis diri al Stefano " ke li devas lin sia instituto kaj ĉio kio li estas kaj estus". Multenombraj aŭtoroj indikas ke la Boétie studis al Fakultato de Gviano ĉe Bordozo. Tamen la historiisto de tiu instituto neniam renkontis la nomo de la Boétie inter la studentoj de tiu etabliĝo.
Ĉe la fino de siaj humanstudoj, la Boétie plifortiĝas, pasion por la olda filologio, kiu atingas lin kiel ĝi atingas aliajn en lia centjaro. Li compozas,verkas francajn, latinajn aŭ grekajn versojnversaĵojn. Li redaktas dudek-naunaŭ amajn sonetojn kaj fariĝas poste la tradukisto de verkoj de Plutarko, VergiloVergilio kaj Aristotelo. Sekve li rekomencas sian juĝostudon ĉe la universitato de OrleansoOrleans. Ĉe la komenco de siaj universitataj studoj tiu dekokjara junulo -sole- skribas sian unuan verkon, kiu fariĝos poste la plej celebran de siajn verkojn, la faman « Parolado de la VolontaMemvola MemservutoServuteco».
