Ĉigongo: Malsamoj inter versioj

Dum multaj jarcentoj en Ĉinio, tradiciaj kuracaj medikamentoj (e.g., herboj, masaĝoj, dieto, varmo, akupunkturo, regula ekzerco, ktp.) estis kombinitaj kun esoterjaesoteraj kaj magiaj [[Taoismo|Taoistaj]] praktikoj. Aldone, komerco kaj kultura interŝanĝo inter Hindio, [[Tibeto]] kaj Ĉinio transigis Budhanan teorion kaj praktikojn, Tantra-on, Jogon, Dao-yin-on, medikamentajn herbojn, kuracajn teknikojn, kaj batalartajn trejnadajn teknikojn inter la tri regionoj. Efektive, oni povus diri ke jogo estas Hinda stilo de ĉigongo, aŭ ke ĉigongo estas Ĉina stilo de [[jogo]] - ambaŭ eldiroj, laŭ onia opinio, estas veraj. Ambaŭ emfazas la fundamentan unuecon de la individuo kaj la kosmo, vivi en konkordo kun la vera Vojo aŭ Tao, rezignante malsindonajn, egoistajn koncernojn, solitaran retiriĝon, evitantan perfortan sintrudon kun aliaj, naturan kaj kompatan vivon, serĉanta pli alta kompreno aŭ lumiĝo, vivo laŭ sana vivstilo, entena kaj cirkulanta energio (prana, qi), ekzercada medito, kaj serĉantaj mistikaj intuicioj. Ĉi tiuj metodoj kaj praktikoj estis esploritaj kaj adaptiĝis en Ĉinio antaŭ miloj da jaroj helpi daŭrigan bonan sanon, malhelpi kaj resanigi malsanojn, restarigi viglecon, trankviligi la menson, kaj plibonigi la spiriton de la paciento aŭ praktikanto. Serĉantaj metodoj por amuzi longan, sanan, energian, etikan kaj ravitan vivon estis celitaj, kompreneble, far disvastiĝinta kaj konstanta intereso.