Eleonora de Akvitanio: Malsamoj inter versioj

[kontrolita revizio][kontrolita revizio]
Enhavo forigita Enhavo aldonita
eNeniu resumo de redakto
eNeniu resumo de redakto
Linio 31:
 
==Dua Edziĝo==
Nur du monatojn poste, la {{daton|18|majo|1152}}, ŝi denove edziniĝas. La dua edzo estis [[Henriko la 2-a (Anglio)|Henriko Plantagenet]] (1133 - 1189), grafo de [[Anĵuo]] kaj duko de [[Normandio]]. Li estis pranepo de [[Vilhelmo la 1-a (Anglio)|Vilhelmo la Konkerinto]], kiu du jarojn poste fariĝos [[Listo de britaj reĝoj|reĝo de Anglio]]. Por Henriko la geedziĝo estis tre avantaĝa: li akiris imperion kiu enhavis multe da Francio. Sed aparte Akvitanio rezistis lin, kaj liaj klopodoj akiris [[Tuluzo]]n (parto de la heredo de la patro de EleonoroEleonora) malsukcesis.
 
La rilatoj de EleonoroEleonora kaj Henriko estis tikla. Ŝi fieris kaj deziris iom da sendependo. Li ofte ĝuis amaferojn kun aliaj virinoj. Fine en 1167 ŝajnas ke ili separiĝis: EleonoroEleonora translokiĝis de Anglio al siaj landoj en Francio, kaj, eskortata de Henriko mem kaj lia armeo, iris al [[Poitiers]] kie ŝi havis kortegon. Henriko lasis grafon Patrick gardi ŝin. Post kiam Patrick mortis dum bataleto, EleonoroEleonora preskaŭ sendepende ekregis Akvitanion. Ŝi elaĉetis la junan nevon de Patrick [[Vilhelmo Marshal (1-a grafo de Pembroke)|Vilhelmon Marshal]], kiu kaptiĝis dum la bataleto.
 
Ĉe Poitiers EleonoroEleonora kultivis la kulton de [[fin'amor]] kaj [[trobadoro]]j ĉeestis ŝian kortegon. Ŝi estis patronino de [[Wace]], [[Chrétien de Troyes]] kaj aliaj verkistoj. Pri ŝiaj registaraj decidoj oni scias malmulte: ŝajnas ke kaj Henriko kaj la eklezio forviŝis la oficialajn registrojn.
 
==Malliberulino==
En marto 1173 [[Henriko la Juna Reĝo]], subtenata de EleonoroEleonora, ribelis kontraŭ Henrikon la 2-an. Ŝi instigis la nobelojn de siajn sudfrancaj landoj partopreni la ribelon. Survojaĝe al [[Parizo]] ŝi estis kaptata kaj sendata al sia edzo, kiu sekrete detenis ŝin. La 8-an de julio 1174 li velis kun EleonoroEleonora al Anglio. Tuj post ilia alteriĝo, li sendis ŝin al la kastelo de [[Winchester]]. Dum la sekvaj dek ses jaroj ŝi malliberiĝis en diversaj lokoj, plejparte en Anglio, kvankam, por plifortigi sian pretendon al pluraj bienoj en [[Normandio]], en 1183 Henriko mallonge alvenigis ŝin al Normandio.
 
==Vidvino==
Tuj post la morto de Henriko (1189), [[Rikardo la 1-a (Anglio)|Rikardo la 1-a]] sendis Vilhelmon Marshal liberigi EleonoronEleonoran, sed kiam li alvenis li trovis ke ŝiaj gardistoj jam liberigis ŝin. Ŝi servis kiel regento de Rikardo en Anglio, kaj ŝia subskribo estis "EleonoroEleonora, per la graco de Dio reĝino de Anglio". Kiam, revene de [[krucmilito]], Rikardo kaptiĝis, EleonoroEleonora mem iris al Germanio por aranĝi lian liberiĝon.
 
EleonoroEleonora postvivis Rikardon. En 1199, kiel parto de pacakordo inter [[Filipo la 2-a (Francio)]] kaj [[Johano (Anglio)]], estis decidate ke [[Ludoviko la 8-a (Francio)|Ludoviko]], la heredonto de Filipo, edziĝos al unu el la nepinoj de Johano kiuj estis princinoj de [[Kastilio]]. Johano sendis la sepdeksepjaran EleonoronEleonoran selekti la princinon. Proksime al Poitiers, ŝi estis kaptata de [[Hugo la 9-a (Lusignan)]]. Por gajni sian liberiĝon ŝi devis cedi bienojn al Hugo. En januaro 1200 ŝi fine alvenis al la kastilia kortego. Tie ŝi selektis [[Blanka de Kastilio|Blankan]]. En marto ŝi kaj Blanka ekvojaĝis al Francio. Ekde [[Bordeaux]] la fama kapitano [[Mercadier]] eskortis ŝin, sed estis mortigata de rivalo. EleonoroEleonora kaj Blanka malrapide iris al la valo de [[Luaro]], kie ŝi konfidis Blankan al la ĉefepiskopo de Bourdeaux. Ŝi mem pluiris al Fontevraud, kie ŝi restis malsane kaj estis vizitato de Reĝo Johano.
 
[[Dosiero:Gisant alienor d aquitaine et henri2.jpg|thumb|right|250px|Efigio de EleonoroEleonora kaj Henriko la 2-a ĉe Abatejo Fontevraud]]
Ŝi denove malsanis en frua 1201. Kiam milito estiĝis inter Johano kaj Filipo la 2-a, ŝi subtenis sian filon Johanon, kaj vojaĝis al Poitiers por forbari ties nevon [[Arturo la 1-a (Bretonio)|Arturo]]. Arturo sieĝis ŝin en la kastelo de Mirabeau. Johano tuj marŝis suden, venkis la sieĝantojn kaj kaptis Arturon. EleonoroEleonora eniris [[Abatejo Fontevraud|Abatejon Fontevraud]] kiel monaĥino. Ŝi mortis en 1204 kaj entombiĝis en tiu abatejo, apud sia edzo Henriko la 2-a kaj sia filo Rikardo. La tomba efigio montras ŝin leganta la Biblion kaj estas ornamita per multvaloraj juveloj.
 
==Infanoj==