Akompano (muziko): Malsamoj inter versioj

Tra ĉiuj fazoj de la muzikhistorio pasas socia malkonsento inter la ludantoj de melodiinstrumentoj kaj ties akompanantoj. ĈiduaĈi-dua staras, kvankam lia funkcio estas neanstataŭigebla, neniam en la planklumoj kiel la soloisto kaj la pli virtuozaj melodiludantoj mokridetas pri li, ĉar ties voĉo plejparte estas malpli postulema. KlaskajKlasikaj muzikisto volonte ŝercas pri vjolistoj aŭ kontrabasistoj, en ĵazo foje [[ritmo]][[gitaro|gitaristoj]] viktimiĝas pro moketado.

Ke akompanantoj tamen havu gravajn virtojn, priskribas [[Leopold Mozart]] en [[Versuch einer gründlichen Violinschule]] (Provo de fundamenta fioloninstrukciovioloninstrukcio):

:'' Soloviolonisto povas sen granda kompreno de la muziko entute ludi siajn koncertojn tolereblaj, eĉ renome, se li havas puran prezentmanieron: bona orkestroviolonisto tamen devas havi muiltan komprenon de la muziko, de la tonmeta arto kaj la diverseco de la karaktero [...] , por honore plenumi sian taskon.''

Nuntempe la responseco restas pli ĉe la [[dirigento]] ol ĉe la unuopaj muzikistoj, kaj fakte estsestas observebla, ke certaj dirigentoj preferas akompani soloistojn, sed aliaj preferas ludi nur simfoniojn kun siaj orkestroj. ankaŭ por la direktado de operoj dirigentobezonasdirigento bezonas kompreneble bonan senton por akompanado, kaj bonajn operdirigentojn oni ekkonas je tio, ke ili sukcesas bone interpreti verkon, sen ke ili forprenas de la kantistoj iliaj tutan liberecon.

Simile malfacile estas la tasko de klasika lidakompananto, kiu unuflanke devas venki la postulemajn pianopartiojn de Schubert- aŭ Wolf-lidoj, sed aliaflanke ĉiam devas retropaŝi alantaŭmalantaŭ la kantistokantiston kaj scii ekzakte, kiam kiu laŭteco kaj kiu tempo estas agrablaj por kantado. Majstroj ĉifakaj estis ekz. [[Irwin Gage]], [[Gerald Moore]], [[Günther Weißenborn]] kaj [[Erik Werba]], pri kiuj multaj famaj kantisto rakontas anekdotojn el sia memoro.