Sanktulo: Malsamoj inter versioj
| [nekontrolita versio] | [nekontrolita versio] |
Enhavo forigita Enhavo aldonita
Neniu resumo de redakto |
|||
Linio 8:
Por la katolika eklezio estas sankta kiu, animita de amo, vivas ka mortas en la dia graco; en specifa senco estas kiu dum vive distingiĝis en la praktikado de la kristana virtoj ààà laŭ senmizura formo aŭ ekspezo de la vivo pro sia kredo (martiro). La katolika eklezio proklamas Sankta personon nur post la rezulto de ordigita proceduro nomata kanonizo per la eklzio certiĝas ke la homo jam ĝuas je la dia vizio.
Kristanoj katolikaj ([[katolikismo|romaj]] kaj [[anglikanismo|anglikanaj]]) kaj [[ortodoksismo|ortodoksaj]] preĝas al sanktuloj puŝite al tio de la [[komuneco de la sanktuloj]] kaj de la origina tradicio; [[protestantismo|protestantaj]], tamen, ne.
[[Marteno Lutero]], ĉefa iniciatinto de la [[Reformacio]], ne kontraŭis la ĝustan memoron pri la sanktuloj, sed li avertis kontraŭ la risko malklarigi la centran rolon de [[Kristo]]. La luterana tiel nomita «[[Aŭgsburga Kredkonfeso]]» (de la jaro [[1530]]) deklaris: «la memoron pri la sanktuloj oni rajtas proponi, por ke ni imitu ilian kredon kaj iliajn bonfarojn laŭ la vokiĝo de ĉiu unuope». Tamen ĝi aldonas: «La [[Biblio]] ne al ni instruas alvoki sanktulojn aŭ peti ilian helpon, ĉar la sankta Skribo al ni prezentas nur Jesuon Kriston kiel peranton, favoriganton, pontifikon kaj propetanton». Ankaŭ nuntempe plej granda parto de la protestantaj eklezioj kaj komunumoj estas tute kontraŭaj al kulto de sanktuloj, sed kelke el ili ne forigas de la kristana pieco la rolon de la sanktuloj, unualoke de [[Sankta Maria]], patrino de Jesuo.
| |||