Florent Schmitt: Malsamoj inter versioj

[nekontrolita versio][nekontrolita versio]
Enhavo forigita Enhavo aldonita
Linio 4:
Schmitt studis ĉe la Konservatorio de Parizo je ''Albert Lavignac'', ''André Gedalge'', [[Jules Massenet]] kaj [[Gabriel Fauré]]. Li amikiĝis kun sia kunstudento [[Maurice Ravel]]. Schmitt gajnis en 1900 per la kantato ''Sémiramis'' la ''Prix de Rome'' kaj vojaĝis tra Eŭropo kaj okcidenta Azio. Ekde 1922 ĝis 1924 li estis harmonikinstruisto ĉe la [[konservatorio]] de [[Liono]]. Ekde 1929 ĝis 1939 li laboris kiel muzikredaktisto de la ĵurnalo ''Le Temps''. En 1957 la urbo [[Parizo]] dekoraciis lin per la Granda Muzik-Premio.
 
La verklisto de Schmitt enhavas 138 verknumerojn samkiel multe pli ol dudek nepublikitajn kommponaĵojnkomponaĵojn. Lia verkaro ampleksas preskaŭ ĉiujn muzikajn ĝenrojn escepte operojoperojn kaj operetojoperetojn. En la unuaj du jardekoj de la 20-a jarcento li apartenis al la gvidaj komponistoj de Francio. Precipe ''Psaume XLVII'' op. 38, ''Le Palais hanté'' op. 49, ''La Tragédie de Salomé'' op. 50 kaj la ''pianokvinteto'' op. 51 estis rilate plievoluinta traktado de harmonio, ritmo, metro kaj takto lige kun eksterkutima ekspresiveco siatempe alte modernaj kaj antaŭis novigojn poste progresigitaj de [[Igor StrawinskyStravinski|Strawinsky]] kaj [[Olivier Messiaen|Messiaen]]. Per tio Florent Schmitt estis ĝisfine de la unua mondmilito nepre progresema komponisto. Liaj komponaĵoj enkondukis je tio gradan anstataŭigon de la dominado de la franca [[impresionismo (muziko)|impresionismo]]. Sed li samtempe estis - kvankam elstara - individuisto, kiun ŝajne ne tuŝis la multnombraj direktoŝanĝoj kaj tendencoj de la dudekaj, tridekaj, kvardekaj kaj kvindekaj jaroj. Tiel li kiel komponisto eniris dum la jardekoj, precipe post la dua mondmilito, malgraŭ la eksterkutima kvalito de siaj komponaĵoj en la forejon de la franca kaj internacia muzika vivo.
 
Rimarkinde je la verkaro de Schmitt estas unuflanke, ke li malgraŭ ĉiuj modernismoj, kiuj distingis liajn komponaĵojn en la unuaj du jardekoj de la 20-a jarcento, teniĝis je la muzikaj formojn de la 19-a jarcento kaj aliaflanke la ligo al germana romantismo (Brahms, Schumann) kaj malfruromantismo (Strauss kaj Wagner), nekutime profunde radikantaj por franca komponisto tiuepoka; ĉilasta precipe montriĝas en la nuancoriĉa, polifona intrumentainstrumenta tonmetado.
 
Lia verkaro enhavas almenaŭ 8 sakraajnsakralajn ĥorkomonaĵojnĥorkomponaĵojn diversensemblitajdiverse ensemblitaj ekde [[akapelo|akapelaj]] ĝis gigantaj orkestrigoj, krome ĉirkaŭ sammulte da profana kantmuziko. Aldoniĝas ĉ. 7 kantatoj, ĉ. sammultaj kantensemblaĵoj, multaj lidoj, diversaj teatromuzikaĵoj (baleto kaj scenomuziko), multegaj pianaĵoj samkiel aro da simfoniaj verkoj, ofte komponitaj laŭ stilo de la malfrua romantismo. Simile abunde li komponis ĉambromuzikaĵojn. Krome li verkis almenaŭ du komponaĵojn por violonĉelo kaj orkestro op. 77 kaj 113, unu ''Symphonie concertante'' por piano kaj orkestro op. 82 samkiel ''Legendo por aldosaksofono kaj orkestro'' op. 66, ankaŭ alternative aranĝite de Schmitt por vjolo.
 
== Riproĉoj pri naziismo ==