Glazunov unuigis en sia muziko nacirusajn tendencojn kun la atingoj de [[Pjotr Iljiĉ Ĉajkovskij]]. Tiel en siaj komponaĵoj registreblas tendencoj al popolkanta temoformado, ekzotismoj, orientuma harmoniaro kaj metrikaj liberoj. Aliflanke je la muziko de Glazunov elstaras tute male al la klopodoj de la [[kvinopo]] alta metia majstreco kaj suverena regado de la kompziciakompozicia tekniko: Glazunov estis brila orkestrigisto, lerta kontrapunktisto kaj majstormajstro de la formigo. Entute la muziko de Glazunov esprimas pozitivegan animstaton kaj emon al patoso kaj heroeca gesto. Evoluiĝon malvastasencanmalvastasence Glazunov neniam travivis; la komponaĵoj de la fruaj 1880-aj jaroj preskaŭ ne diferencas de tiuj el la 1930-aj jaroj. Oni povas nur rimarki, ke komence dominis nacirusaj tendencoj en lia stilo. Ĉ. 1890 Glazunov suferis iaspecan "krizon", kiun ekigis verŝajne la impreso de prezentado de „Der Ring des Nibelungen“ de [[Richard Wagner|Wagner]] en la jaro 1889. En la 1890-aj jaroj kaj komence de la [[20-a jarcento]] ekestis multaj el liaj plej bonaj verkoj, dum kiam ekde ĉ. 1910 lia inspiriĝo seine Inspiration ab etwa 1910 rimarkeble malpliiĝis. Entute Glazunov estas rigardenda pro siaj komponaj atingoj kaj sia instrua agado kiel unu el la plej gravaj personoj en la rusa muzikhistorio, kvankam oni nuntempe ne ĉiam rekonas tion. Glazunov elstarisselstaris ankaŭ kiel dirigento kaj pianisto. Je tio gravas precipe liaj interpretadoj de propraj komponaĵoj. Printempe 1910 li sonregistris tri proprajn pianopecojn per la reproduktpiano ''Welte-Mignon''.
