Sanktulo: Malsamoj inter versioj

Sanktulo, el la greka estas ''άγιος (agios)'', la ''senterulo'', ne en la senco de senŝtatano, sed en la senco de evangelie alta spirito, homo ne de tiu ĉi mondo sed de tiu estonta: ĉi tie oni malkovras la stampo de la platona-bizanca spiritualeco. En la latina ''sanctus'' (sanktulo), male, estas homo ''sankciito, ratifito'' aŭ konfirmito de la leĝo: en tiu etimologia interpeto kuŝas la ideo de ''kanonizito'', publike kaj oficiale rekonito per la leĝo, igita normo de konduto kaj ekzemplo de virto; oni notas ĉi tie la influon de la romia juro. Fine el la hebrea ''Kadòsh'' (sanktaĵo) signifas ulo ”peza” ĉar la sanktulo estas personulo “peze konsista”, grava, granda, glora, potenca: ĉi tie vidiĝas la semita stampo kie estas substrekata la grando, grandiozeco kaj forto. Nu tiuj tri vidpunktoj reciproke integriĝas por difini la figuton de la kristana sanktulo kiu en humilaj homaj terminoj devas reprezenti la supernaturan kondiĉon de la Difilo, potenca kaj glora ''(qadòsh),'' en kiu antaŭstaris la spirito ''(a-aghios)'' kaj agnoskita de la komunumo ''(sanctus)'' sanktulo.

 

 

 

 

Por la katolika eklezio estas sankta kiu, animita de amo, vivas kaj mortas en la dia graco; en specifa senco estas kiu dum vive distingiĝis en la praktikado de la kristanaj virtoj laŭ senmizura formo aŭ elspezo de la vivo pro sia kredo (martiro). La katolika eklezio proklamas sankta personon nur post la rezulto de ordigita proceduro nomata kanonizo per kiu la eklezio certiĝas ke la homo jam ĝuas je la dia vizio.

# Havi post morto tiujn, kiuj pledas por sanktigo.

 

 

<gallery>

[[sv:Helgon]]

[[ta:புனிதர்]]

[[tl:Santo]]

[[tr:Aziz (Hıristiyanlık)]]