Penitenco: Malsamoj inter versioj

[nekontrolita versio][nekontrolita versio]
Enhavo forigita Enhavo aldonita
Neniu resumo de redakto
Neniu resumo de redakto
Linio 1:
{{polurinda}}{{ĝermo}}
'''Penitenco''' nocie multeflankas. Ĝi fakte povas aludi al ĉiuspeca sufero aŭ al sufero pro siaj mankoj, pli specife pro moralaj mankoj; ĝi povas pensigi al sistemoj punrepagaj praktikitaj de religioj por reakcepti la pentantajn pekintojn; plie ĝi ne ekskludas la suferojn de la asketa vivo; krome en kristanismo, por konfesioj akceptantaj la konfesan repacigan sakramenton[[sakramento]]n povas signifi ĝuste tiun sakramenton; ĝuste por tiuj lastaj pli korekte ĝi signifas sintenojn kaj agadojn per kiuj la pekulo, post la konfeso aŭ rekono de sia kulpo, intencas ripari kaj repagi, ĉe Dio kaj ĉe la kristana komunumo, la malbonon plenumitan per la pekado.
 
Ĝuste tiu lasta estas la signifo de tiu nocio ''pentenco'' kiu eble pli klare nomiĝeblus ripara penitenco, rejustiga post, aparte por katolikismo, la pekliberiga konfeso kaj [[absolvo]]. En la latina oni ĝin difinas “satisfactio“ (riparo, sakramenta pentofaro, kutimakutime altrudita de la konfesprenanto).
 
Ne sufiĉas fakte, laŭ sakramente konfefesantojkonfesantoj, konfesi kaj montri penton, necesas ankaŭ akcepti pentofaron kiu inkluzivas, se konkuras la kazo, la materian riparon (ekzemple, la redono de la ŝtelitaĵo, proklamo de la vero por rekonanto ke mem kalumnis ktp). Kaze de praktikantoj de la konfeso estas kutime la sacerdoto kiu, sekve de la deklaro mem de la pekkonfesanto, instigas lian ekemon al riparo kaj rejustigo altrudante pentofaron, nome preĝoj aŭ rezigno al nutraĵo aŭ al kelke da mono por helpi bezonantojn (kaj foje tiu altrudo fariĝis invito kaj sprono al asketa vivo aŭ ankaŭ al pilgrimado).
 
Ĉiuj kristanaj eklezioj akordas en la fakto ke estas devo de la pekulo, kiu jam obtenis la dian pardonon rilate kulpon per penta konfeso aŭ per penta konsciiĝo pri sia malbonagado, reestabli sin mem kaj perturbitajn aferojn en la antaŭa stato. La strebo profiti de [[indulgenco]], laŭ la praktikantoj de tiu spirita rito, kontribuas al tiu kreskiĝo per la konsciiĝo pri la ekzisto de la peno repagota.
 
===Historio de la pentofara penitenco===
Se en kristanismo, penitenco indikas procezon de [[konvertiĝo]] al Dio per la konsciiĝo pri la peko kaj per la propono reveni al vivo sankta laŭ la evangelia, greke [[μετανοια]], ĝi ĉiam implicas la devon ripari kaj antaŭ la proksimuloj (ĉiam damaĝitaj pro skandalo kaj febliĝo de la komuna adhero al Kristo) kaj antaŭ Dio. Sed la manieroj, eksteraj kaj publikaj, de riparado, laŭ la kristanaj jarcentoj, ne ĉiam estis kanone kaj fakte la samaj:
 
'''En unuaj jarcentoj,''' dekomence la eklezio praktikadis la pardonon de la pekoj nur per la bapto. Sed iom post iom oni konstatis ke eĉ la baptitoj povas reveni al la peko kaj, do, bezonis novan pardonon. Oni komencis kun la renegintoj de la kreko kiuj, pentinte, repetis akceptiĝon en la eklezion (vidu artikolon [[Hermeso]]). Poste kreiĝis aparta normano por la reakcepto de plej gravaj pekuloj sin makulintaj per