Eduardo la 5-a (Anglio): Malsamoj inter versioj

La 9-an de aprilo 1483 Eduardo la 4-a mortis. Lia testamento nomumis lian fraton [[Rikardo la 3-a (Anglio)|Rikardon (dukon de Gloucester)]] kiel protektanto de la juna reĝo ĝis li plenaĝis. Eduardo la 5-a estis tiam en [[Ludlow]], [[Shropshire]], kaj lia onklo Rikardo en norda Anglio. Ili ekiris al Londono, kaj la du grupoj kuniĝis en [[Northamptonshire]]. La 29-an de aprilo Rikardo vespermanĝis kun grafo Rivers kaj [[Richard Grey]], duonfrato de Eduardo la 5-a. La sekvantan tagon li arestis ambaŭ virojn kune kun [[Thomas Vaughan (batalisto)|Thomas Vaughan]], kiu estris la domanaron de Eduardo, kaj poste tiuj ekzekutiĝis. Rikardo forsendis la aliajn sekvantojn de Eduardo. Tiu akre protestis sed estis eskortata de Rikardo al la [[Turo de Londono]]. Tien, la 16-an de junio, ankaŭ alvenis [[Rikardo de Shrewsbury (1-a duko de Jorko)]], la pli juna frato de Eduardo.

Rikardo prokrastis la kronadon de Eduardo. La 22-an de junio, dum prediko, pastro asertis ke la geedziĝo de Eduardo la 4-a kaj Elizabeth Woodville estis bigama pro antaŭa edziĝkontrakto de Eduardo la 4-a kaj [[Damo Eleanor Talbot]]. Tio igus la du princojn nelegitimaj. La filoj de [[Georgo Plantaĝeneto (duko de Clarence)]] ne rajtis surtroniĝi pro deklaro dum la regado de Eduardo la 4-a ke ilia patro [[Georgo Plantaĝeneto (duko de Clarence)]] estis ŝtatperfidisto. Pro tio, la 25-an de junio la angla parlamento detronigis Eduardon la 5-an kaj deklaris ke Rikardo la 3-a estis la rajta reĝo de Anglio. Sekvis statuto konfirmanta tion, ''titulus regius''. La 26-an de junio Rikardo la 3-a surtroniĝis.