Étienne de La Boétie: Malsamoj inter versioj
| [kontrolita revizio] | [kontrolita revizio] |
Enhavo forigita Enhavo aldonita
Tonyo (diskuto | kontribuoj) e Etienne de la Boetie alinomita al Étienne de La Boétie: Mankas akcentoj |
Tonyo (diskuto | kontribuoj) vikiigis |
||
Linio 1:
'''Stefano de LA BOÉTIE''' (franclingve ''
Filo de partikulara lieŭtenanto de la reĝoficiro de [[Périgord]] kaj de familio de juĝistoj, Stefano de la Boétie kreskis en
▲Filo de partikulara lieŭtenanto de la reĝoficiro de Périgord kaj de familio de juĝistoj, Stefano de la Boétie kreskis en klarigita medio. Lia ĉirkaŭularo estis kompostita ĉefe de kultivaj burĝoj. Malmultaj da informoj pri la plejparto de la vivo de la Boétie (sia infaneco, sia eduko, la fruaj jaroj de sia juĝofico. ) estas konservitaj. Kio estas certa, estas ke la Boétie estas ankoraŭ juna dum la morto de sia patro. La infano estas do instruita de sia onklo Estienne, kiu prenis la plejparto de la eduko de sia nevo. Li esta al la lasta kvazaŭ vera patro, tio kio farigis diri al Stefano " ke li devas lin sia instituto kaj ĉio kio li estas kaj estus". Multenombraj aŭtoroj indikas ke la Boétie studis al Fakultato de Gviano ĉe Bordozo. Tamen la historiisto de tiu instituto neniam renkontis la nomo de la Boétie inter la studentoj de tiu etabliĝo.
Ĉe la fino de siaj humanstudoj, la Boétie plifortiĝas, pasion por la olda filologio, kiu atingas lin kiel ĝi atingas aliajn en lia centjaro. Li verkas francajn, latinajn aŭ grekajn versaĵojn. Li redaktas dudek-naŭ amajn sonetojn kaj fariĝas poste la tradukisto de verkoj de Plutarko, Vergilio kaj Aristotelo. Sekve li rekomencas sian juĝostudon ĉe la universitato de Orleans. Ĉe la komenco de siaj universitataj studoj tiu dekokjara junulo -sole- skribas sian unuan verkon, kiu fariĝos poste la plej celebran de siajn verkojn, la faman « Parolado de la Memvola Servuteco».▼
▲Ĉe la fino de siaj humanstudoj,
Tiu verko (franclingve: ''Discours sur la servitude volontaire'', esperantigita de [[Roland Levreaud]]) estis verkita en 1549, kaj publikigita unuafoje en 1576. En ĝi la aŭtoro klarigas, ke ĉiuj sklavoj mem kulpas pri sia situacio, ĉar ili ŝatas ĝin, kaj tute ne klopodas por forpeli sian subpremanton, kaj ili provizas mem la obeigistojn de la tirano.
La Boétie akiris la respekton de [[Montaigne]], kiu estis ĉe lia mortlito
[[Kategorio:Francaj verkistoj|La Boetie, Etienne de]]
| |||