Tuko de Edessa: Malsamoj inter versioj
[nekontrolita versio] | [nekontrolita versio] |
Enhavo forigita Enhavo aldonita
Umbert' (diskuto | kontribuoj) →Historio: -- stilaj modifoj |
Umbert' (diskuto | kontribuoj) metis ligilojn al aliaj vikipedioj en referencan sekcion |
||
Linio 1:
[[Dosiero:Abgarwithimageofedessa10thcentury.jpg|thumb|la diptiĥono]]
La '''Tuko de Edessa''' aŭ Mandylion (antikvgreke: μανδύλιον aŭ Μαντήλιον aŭ Μανδήλιον, arablingve ﻣﻨﺪﻳﻞ, mandīl) estis tolaĵo,
==Historio==
Linio 11 ⟶ 10:
[[Johano el Damasko]] (forpasinta en 749) mencias tiun bildon por defendi la ikonkulton memorigante la tradicion, laŭ kiu [[Jesuo]] mem, petite, mirakle stampis sian imagon sur tolaĵo ''oblonga'', ne do ''kvadrata'' laŭ aliaj referaĵoj. Eble li ĝin vidis integre disvolvita. Aliaj, limiĝante al la fronta vido, priskribas ĝin kvadrata.
Egeria
La unua informo, taksata fidinda, pri la ĉeesto de Mandylion en Edessa datiĝas je la duono de la 6-a jarcento. En 544 la urbo estis sieĝita de Sasanidoj gvidataj de [[Corsoes la 1-a]]: laŭ [[Evagrio Skolastiko]] (594), la urbo estis liberigita el sieĝo, laŭ popola onidiro, helpe de la sankta bildo. Ankaŭ samtempa siria himno pensigas, ke la ĉeesto de la surtolaĵa bildo estis jam konita kaj priparolita.
Linio 19 ⟶ 18:
Povas esti ke Mandylion, pro la sieĝoj de diversaj urboj fare de [[Kosroes la 1-a]], estis portita de Antiokio al Edessa kaj inverse.
Kiam Edessa estis milite okupita de islamanoj, Mandylion restis tie iom da tempo. Tamen, oni ektimis pri ĝia sorto: tiam en 944 la bizanca generalo [[Johano Kurkuas]]
Ke ekzistis tolaĵo kun bildo, aŭ simpla mortotuko, kiu envolvis la kadavron de Jesuo, estas asertate ankaŭ en la apokrifa [[Evangelio laŭ Hebreoj]], eble de la dua jarcento, laŭ kiu ĝi estis konservita ĉe “servisto de la ĉefsacerdoto”. Ĉu temas pri la tuko kiu, poste, konserviĝis en Edessa kun la nomo Mandylion?
Linio 25 ⟶ 24:
==La kvara krucmilito==
La marfloto de krucmilitistoj, gvidate de Veneciaj generaloj, anstataŭ laŭakorde atingi la marbordojn de Palestino, direktiĝis al Konstantinopolo kaj
==Kiu la sorto de Mandylion?==
Linio 32 ⟶ 30:
Hodiaŭ ekzistas du supozitaj posedantoj de Mandylion: unu estas la urbo Ĝenova kaj alia la urbo Romo (kaj nun konservita en la kapelo ''Matilda'' en [[Vatikano]]). Sed ili estas vere pentraĵoj, eble temas pri imitaĵoj, eĉ fantaziaj imitaĵoj. Onidiris ankaŭ ke, oni vendis la tukon de Edessa en 1204 al la francaj kavaliroj, kiuj reveninte lokigis ĝin en la pariza Sainte-Chapelle.
Fakto estas ke meze de la 14-a jarcento (1357) en Francio (Lirey, Ĉampanjo), aperis la
==Ĉu la Mortotuko de Torino kaj la Mandylion estas la samo?==
La posedanto de la Mortotuko de Lirejo estis posteulo de krucmilita kavaliro, kiu probable ĝin kunportis kun sia rabitaĵoj. Sed la indico plej forta kuŝas en la fakto ke la precipa karakterizo, nome la akeropiteco, tiom asertita rilate Mandylion, koincidas kun la sama karakterizo de la Mortotuko de Torino. Fakte, sur tiu ĉi moderna kemio ne trovas spurojn de farbo sur la tuta homa figuro! Oni provis alvidigi farbajn spurojn per spektroskopio en videbleroj kaj en ultraviola per refkekto kaj per fluoresko, per iksoradia spektroskopio kaj IR – infraruĝa radiado -, per maspektroskopio kaj infraruĝa termografio, radiografio ktp..., kaj ĉiam ĉio tio riveligis... koloron senfarban!
==Voĉoj kunrilataj==
Linio 67 ⟶ 63:
1. Jack Markwardt, Antioch and the Shroud (1998) [1].
2. Ian Wilson, Holy Faces, Secret Places, p. 162; Das Mandylion von Genua und sein paläologischer Rahmen - The Mandylion of Genoa [2] (
3. Ian Wilson, Holy Faces, Secret Places, p. 193.
4. Lindsay Warner, Vatican Road Show, The Bulletin, 19-a
5. Mary e Alan Whanger, The Shroud of Turin, An Adventure of Discovery, cit.
6. Sermone di Gregorio Referendario in occasione dell'arrivo dell'Immagine di Edessa a Costantinopoli (
7. Pierluigi Baima Bollone e Pier Paolo Benedetto, Alla ricerca dell'Uomo della Sindone, cit.
Linio 87 ⟶ 83:
11. Ian Wilson, Holy Faces, Secret Places, Doubleday, 1991, ISBN 978-0385261050.
12. Emanuela Marinelli, Sindone, un'immagine impossibile, supplemento a Famiglia Cristiana n. 12 del 1.4.1998, edizioni San Paolo.
13. Carlo Papini, Sindone
14. Lawrence M.F. Sudbury, Non per mano d'uomo?, Napoli, Boopen, 2007, ISBN 978-88-6223-070-4
== Referencoj kaj fontoj ==
{{referencoj}}
[[de:Abgar-Bild]]
Linio 103 ⟶ 101:
[[sv:Mandylion]]
[[Kategorio:Kristanismo]]
[[Kategorio:Katolikismo]] |