La Vintra Fabelo: Malsamoj inter versioj
| [nekontrolita versio] | [nekontrolita versio] |
Enhavo forigita Enhavo aldonita
Nova paĝo: [[File:John Opie - Winter's Tale, Act II. Scene III.jpg|350px|thumb|Akto II, sceno 3: Antigono ĵuras lojalecon al Leonto, klopode savi la vivon de la juna fratino de Leonto. El pentraĵ... |
Kani (diskuto | kontribuoj) Neniu resumo de redakto |
||
Linio 1:
[[File:John Opie - Winter's Tale, Act II. Scene III.jpg|350px|thumb|Akto II, sceno 3: Antigono ĵuras lojalecon al Leonto, klopode savi la vivon de la juna fratino de Leonto. El pentraĵo de John Opie laŭmende de la ''Boydell Shakespeare Gallery'' por presado kaj montrado.]]
'''''The Winter's Tale''''' (en Esperanto '''La Vintra Fabelo''' aŭ [[La vintra fabelo]]) estas teatraĵo de [[William Shakespeare]], unue publikata en [[1623]]. Kvankam ĝi estis listita kiel komedio kiam unuafoje aperis, kelkaj modernaj eldonistoj reklasigis ĝin kiel [[amhistorio]]. Kelkaj kritikistoj, inter ili W. W. Lawrence (Lawrence, 9-13), konsideras ke ĝi estas unu el la "problemverkoj", ĉar la unua tri aktoj estas plenaj je intensa psikologia [[dramo]], dum la lastaj du aktoj estas komediaj kaj havas [[feliĉa fino|feliĉan finon]].
Tamen la verko iĝis populara kaj ĝuis produktojn laŭ variaj formoj kaj adaptoj fare de diversaj teatristoj komence de David Garrick en ties adapto nomita ''Florizel and Perdita'' (premierita en 1754 kaj publikata en 1756), kaj denove en la 19a jarcento, kiam la tria "pastoral" akto iĝis ege populara. En la dua duono de la 20a jarcento ''The Winter's Tale'' estis ofte ludata foje sukcese kaj foje malsukcese.
La verko uzas inter aliaj rolulon ege kuriozan ĉar temas pri [[urso]]. Oni ne scias ĉu Shakespeare uzis realan urson aŭ aktoron maskitan. La ''Royal Shakespeare Company'' uzis grandan silkotolaĵon simbole kaj urson kaj ventegon en kiu Antigono veturas.
== Fontoj ==
[[File:Leslie - Autolycus.jpg|image|thumb|left|300px|''
La ĉefa temo de Winter's Tale devenas el la amhistorio de Robert Greene nome ''Pandosto'', publikita en 1590. [[Shakespeare]] faras ŝanĝoj por fari pli tragedian la historion kaj por fari deksesan vakuon inter la tria kaj kvara aktoj.
Estis malgrandaj ŝanĝoj en nomoj, lokoj kaj malgrandaj historidetaloj, sed la plej grandaj ŝanĝoj rilatas al la survivado de Hermiono kaj la memmortigo de Leonto (Pandosto) fine de la verko. La rolulo ekvivalento al Hermiono en ''Pandosto'' mortiĝas post la akuzo de adulteco, dum la ekvivalento de Leonto rigardas siajn farojn (inklude sangadulto kun sia filino) kaj memmrtigas. La survivado de Hermiono kreas distingan teman diverĝon el ''Pandosto''. Robert Greene sekvas la kutiman intencon de la helenistika amhistorio kie la reveno de perdita princo aŭ princino refaras ordon kaj havigas sencon de fermiteco kiu similas al la [[Providenco]]. [[Shakespeare]] kontraste faras ke la ordon refaras la maljunuloj de la generacio de la unuigo de Leonto kaj Hermiono. Leonto ne nur vivas, sed ŝajnas insisti sur la feliĉa fino de la verko.
<!--It has been suggested that the use of a [[pastoral]] [[Romance (genre)|romance]] from the 1590s indicates that at the end of his career, [[Shakespeare]] felt a renewed interest in the dramatic contexts of his youth. Minor influences also suggest such an interest. As in ''[[Pericles, Prince of Tyre|Pericles]]'', he uses a [[Greek chorus|chorus]] to advance the action in the manner of the naive dramatic tradition; the use of a bear in the scene on the Bohemian seashore is almost certainly indebted to ''[[Mucedorus]]'',<ref>C. F. Tucker Brooke, ''The Shakespeare Apocrypha,'' Oxford, Clarendon press, 1908; pp. 103-26.</ref> a chivalric romance revived at court around 1610.
One modern historian, [[Eric Ives]], believes that the play is really a parody of the fall of Queen [[Anne Boleyn]], who was beheaded on false charges of [[adultery]] on the orders of her husband [[Henry VIII of England|Henry VIII]] in 1536. There are numerous parallels between the two stories - including the fact that one of Henry's closest friends, [[Sir Henry Norreys]], was beheaded as one of Anne's supposed lovers and he refused to confess in order to save his life – claiming that everyone knew the Queen was innocent. If this theory is followed then [[Perdita]] becomes a dramatic presentation of Anne's only daughter, Queen [[Elizabeth I of England|Elizabeth I]].-->
Linio 36:
*'''Perdita''' - La filino de Leonto kaj Hermiono. Ĉar ŝia patro kredas ke ŝi estas neleĝa, ŝi estas abandonita ĉe la marbordo de Bohemio, kaj alportita pastisto. Senscia pri sia reĝa deveno, ŝi enamiĝas de la bohemia princo Florizel.
*'''Polikseno''' - La Reĝo de Bohemio, kaj knaba amiko de Leonto. Li estis false akuzata pri amafero kun la edzino de Leonto kaj fuĝas el Sicilio kun sia edzino. Poste li vidas en somno sian ununuran filon enamiĝinta de filino de paŝtisto, kiu estas fakte la sicilia princino.
*'''Florizel''' -
*'''Kamilo''' - Honesta sicilia nobelulo, malakceptas obeo la ordonojn de Leonto de venenigi Poliksenon, kaj decidas anstataŭe iri el Sicilio kaj eniri al la servo de la Reĝo de Bohemio.
*'''Paŭlina''' - Nobelulino de Sicilio, fiera je sia defendo de la virto de Hermiono, kaj rigora en sia kondamno de Leonto post la morto de Hermiono. Ŝi estas ankaŭ agento de la (ŝajna) resurekto de la mortinta reĝino.
*'''Aŭtoliko''' - Trompema kolportisto kiu ŝtelas la monujon de la klaŭno, sed fine helpas la fuĝon de Perdita kaj Florizel.
*'''Paŝtisto''' - Trafas na Perdita kiam ŝi estas infana kaj zorgas ŝin kiel sian propran filinon.
*'''Antigono''' - Edzo de Paŭlina kaj ankaŭ lojala defendanto de Hermiono. Li devas abandoni la infanan Perdita ĉe la bohemian marbordo.
*'''
*'''Mamillius''' - The young prince of Sicilia, Leontes and Hermione's son. He dies, perhaps of grief, after his father wrongly imprisons his mother.
*'''Cleomenes''' - A lord of Sicilia, sent to Delphi to ask the Oracle about Hermione's guilt.
*'''Dion''' - A Sicilian lord, he accompanies Cleomenes to Delphi.
*'''Emilia''' - One of Hermione's ladies-in-waiting.
*'''Archidamus''' - A lord of Bohemia.
== Resumo ==
| |||