Najado: Malsamoj inter versioj

Ĉiu fonto havis ĝian propran najadon aŭ aron da ili (kutime, fratinoj) kaj ĝian propran legendon. De la pratempoj ĉiu komunumo adoris ĝian lokan akvonimfon kiel peranto de tera kaj homa fekundeco. Dum ceremonioj pri oficiala plenkreskado, junuloj oferis iliajn infanajn hartufojn al ili. Ofte najadoj havas sanigintan povon, kaj tial malsanuloj trinkis ilian akvon aŭ (ne tro kutime) baniĝis en ĝi. Pro tio famis [[Lerna]], kie oni ceremonie dronigis bestojn. Multaj [[orakolo]]j troviĝis apud tiuj sanigaj fontoj, kaj de ĝia sciiga povo devenas la historio de [[Aristeo]], kiu, serĉante siajn abelojn, estis invitita subakviĝi de sia onklino [[Aretusa]], kaj tiel la animo de droninto donis al li per la najadoj tre utilajn konsilojn.

 

 

Multaj gloraj genealogioj (ekzemple tiuj de [[Ikario]], [[Eriktonio]] aŭ [[Tiesto]]) devenas de najado. La mitologiisto [[Robert Graves]] opiniis ke, per tiaj geedziĝoj inter herooj kaj lokaj najadoj, la helenoj pravigis ilian alvenon kaj regadon sur la urbo. Tia estis, ekzemple, la historio de [[Hipseo]], lapita reĝo kiu edzinigis [[Klidanopo]]n kaj estis patro per ŝi de [[Cireno]]. Laŭ Graves, saman originon havis la konstantaj enamiĝoj kaj perfortoj de Zeŭso, kiuj simbolas la anstataŭigon de antikvaj kultoj per la olimpikaj.