Fides et Ratio: Malsamoj inter versioj
[nekontrolita versio] | [kontrolita revizio] |
Enhavo forigita Enhavo aldonita
Neniu resumo de redakto |
Kani (diskuto | kontribuoj) Neniu resumo de redakto |
||
Linio 1:
{{quote|La [[Kredo]] kaj la [[Racio]] estas du aloj per kiuj la homa spirito leviĝas al la
'''Fides et Ratio''', esperante ''"Kredo kaj Racio",'' estas [[encikliko]] verkita de la papo [[Johano Paŭlo la 2-a]] la
<ref>Preskonferenco de prezentado de la Encikliko Fides et Ratio de Lia Moŝto Paŭlo Johano la 2-a pri la rilatoj inter kredo kaj racio. Dato:15-10-1998</ref>
==Precipa Enhavo de la ''Fides et Ratio''==
La encickliko komenciĝas per la metaforo de la du aloj –
La encikliko daŭrigas pruvante ke, la kredo postulas ja jes esti akceptita sed post racia pensado ĉar ĝi estas ankaŭ ago de racio. Neniu kredo rajtas esti akceptita se ne ankaŭ pensita de la [[intelekto]], per kiu Dio sin revelacias kaj komunikas sian [[amo]]n: fakte, ĝi revelaciiĝas al la homo, kiu siavice devas koni la [[Revelacio]]n, kaj kompreni la procedon de la [[kogno]] pasas tra racio ĉar ne ekzistas
La aŭskulto de [[Biblio|Dia Vorto]] ĉiukaze ne trovas tujan akceptiĝon: ofte la racieco bezonas esploron, kiu sin blokus tuj se ĝi estus nur analiza; tial, por ke la racieco daŭrigu sian kontrolon necesas ke, la kredo ne estu flankelasata ankaŭ kiam la racio ne donu respondojn. La racio, por daŭrigi la esploron kaj atingi respondojn, ofte bezonas ricevi la stimulan provizoran respondon de la kredo.
Homo kompreneble havas naturan
La plej granda insido estas ne gvidi la racion, apogite sur ne klara religia [[relativismo]] en kiu la racio elektas ignori la dian revelacion ankaŭ se pruvate okazintan. El tia konstato, papo Wojtyła senmaskigas la du kontraŭreligiajn malsanojn de niaj tempoj: la religia [[indiferenteco]], unuflake, kaj kreiĝo al si de religio kaj dio laŭplaĉa al siaj gustoj.
Ofte oni sentas neceson kredi ĉar tielen pelas la homa bezono, eĉ la racio, kaj la samon postulas la kredo, sed manko de idealoj en dominanta [[neniismo]] kaj senpensa indiferenteco forturnas de la necesa zorgo pri la postuloj de la racio kaj kredo. Laŭ la papo, tia ĉiotrapenetranta neniismo, foje kaŭzo de memplaĉiĝo, povas esti superita nur per la kredo “en estiĝo”, kaj “en
[[Emocio|Emociemo]] ofte liveras al la homo "etikon pormomentan”, kiu ignorigas la veron revelaciitan kaj kondukas al
La racio plenumas sian necesan taskon en du momento: dum la serĉado pri la okazinta revelacio (oni ne rajtas kredi se tio ne estas akordiĝebla kun la racio), kaj ene de la kredo mem por montri ke la dogmoj mem ne kontraŭas la racion mem.▼
▲La racio plenumas sian necesan taskon en du
==Ceteraj enhavoj==
La papo, krome, demonstras la eblecon kaj la raciecon de la Revelacio, la damaĝojn de la separado de la
==Notoj==
Linio 36 ⟶ 35:
* [[Natura morala leĝo]]
* [[Etiko]]
==Eksteraj ligoj==
|