Internacia Institucio pri la Ruhr-regiono: Malsamoj inter versioj

La '''Internacia Aŭtoritato por Ruro''' (IAR) estis internacia organizaĵo establita en [[1949]] de la okcidentaj aliancitaj ŝtatoj por kontroli la karbo- kaj ŝtalindustrion de la [[Ruhr-regiono]] en okcidenta Germanio.

Ĝi estis interkonsentita ĉe renkontiĝoj en [[Londono]] la 20an de aprilo kaj 2an de junio 1949 flanke de [[Usono]], [[Britio]], [[Francio]] kaj la [[Benelukso]]-landoj. La Londono-interkonsento estis subskribita la 28an de aprilo de tiu jaro. Ĝi estis aboliciita fare de la Paco de Parizo en [[1951]], kiu transdonis ĝiajn agadojn al la [[Eŭropa Komunumo pri Karbo kaj Ŝtalo]] (ECSC). La IAR finis ĝian laboron la 27an de majo 1952.

La fruaj francaj planoj celis reteni Germanion malforta kaj fortigi la francan ekonomion je la kosto de tiu de Germanio (vidas la [[Monnet-plano]]n). Franca ekstera politiko alstrebis malmuntadomalmuntadon de germana peza industrio, submeti la karbo-riĉan Ruhr-regionon kaj [[Rejnlando]]n sub franca kontrolo aŭ ĉe minimumo internaciigi ilin, kaj ankaŭ ligi la karbo-riĉan Sarlandon kun la feroriĉa franca provinco de [[Loreno]] (kiu estis transdonita de Germanio al Francio denove en 1944). Kiam usonaj diplomatoj memorigis la francojfrancojn pri tio, ke tio havus gigantan efikon sur la germana ekonomio, la respondo de Francio estis indiki la germanojn ĵus devus "fari la necesajn alĝustigojn" por trakti la neeviteblan valut-deficiton.

En [[1947]] Francio forigis [[Sarlando|Saar-regionon]] de Germanio kaj turnis ĝin en protektoraton[[protektorato]]n sub franca ekonomia kontrolo. La areo revenis al germana administracio je 1-a de januaro 1957, sed Francio retenis la rajton pri ĝiaj karbominejoj ĝis [[1981]]. Francaj planoj por la kompleta depreno de Ruro de Germanio renkontiĝis kun pli granda rezisto. En septembro 1946 la usona registaro deklaris en la Stutgarta parolado ''Restatement of Policy'' (Revortigon de Politiko) pri Germanio. Ĝi diris ke Usono akceptos la francajn asertojn pri Sarlando, sed kondiĉe de tio: "Usono ne apogos ajnan atencon al teritorio kiu estas nediskuteble germana, aŭ ajnan dividadon de Germanio kiu ne estas vere dezirita fare de homoj koncernitaj. Ĝis nun, kiel Usono estas konscia, homoj de Ruro-regiono kaj la Rejnlando deziras resti unuigitaj kun la resto de Germanio. Kaj Usono ne kontraŭbatalos ilian deziron."

La Ruhr-Interkonsento estis trudita al la (okcidentaj) germanoj kiel kondiĉo por permesado de ili fondi [[Federacia Respubliko Germanio|Federacian Respublikon Germanio]]. Per kontrolado de la produktado kaj distribuado de [[karbo]] kaj [[ŝtalo]] (t.e. kiom multe da karbo kaj ŝtalo kiujn la germanoj mem ricevus), la Internacia Aŭtoritato por Ruro fakte kontrolis la tutan okcidentgermanan ekonomion, multe je malŝato de la germanoj. Ili estis tamen permesitaj sendi iliajn delegaciojn al la aŭtoritato post la Petersberg-interkonsento.

Kun la okcidentgermana interkonsento ligi la Eŭropan KomunumoKomunumon pri Karbo kaj Ŝtalo ĉesigi la restriktojn truditajn fare de la IAR, tiel ankaŭ certiganta francan sekurecon per eternigado de franca aliro al Ruhr-karbo, la rolo de la IAR estis transprenita fare de la EKKS.

La aŭtoritato estis regata de konsilio kunmetita de la subskribintaj registaroj el la Londono-Interkonsento. La reprezentantoj de la aliancanoj ĉiu havis tri voĉojn, kaj la [[Benelukso]]-landoj havis unu voĉdonon ĉiu. La interkonsento ankaŭ ebligis la aliĝon de Okupata Germanio tuj kiam ĝi formis registaron rekonitanagnoskitan fare de la aliancanoj, kaj tiu rolo estis plenumita de Federacia Respubliko Germanio. Ekonomiaj kostoj estis dividitaj inter la membroj sur la bazo de voĉdonadorajtoj.