Johano de Montekorvino: Malsamoj inter versioj

Komisiita de la [[papo]] [[Nikolao la 4-a]] por anonci [[kristanismo]]n en [[Mezoriento]] kaj [[Fora Oriento]], precipe al la aziaj hordoj kiuj tiam minacis la Okcidenton. Li dediĉis sin senĉese de 1275 ĝis 1289 al la orientaj misioj, unue en [[Irano]]. En 1286 Arghun, la Ilĥano kiu administris tiun regnon, sendis peton al la papo pere de nestoria monaĥo, [[Rabban Bar Sauma]], sendi katolikajn misiistojn al la kortego de la [[Granda Ĥano]] (mongola imperiestro) de [[Ĉinio]], Kúblaí[[Kublaj-KhanĤano]] ([[1260]]-[[94]]), kiu estis bone disponigita pri kristanismo. Koncerne tiun tempon Johano de Montekorvino venis al [[Romo]] kun tia novaĵo, kaj la papo Nikolao konfidis lin kun la grava misio al fora [[Ĉinio]], kie en tiu tempo [[Marko Polo]], la famkonata venecia vojaĝanto, daŭre restadis.

En 1289 Johano revizitis la Papan kortegon kaj estis sendita kiel romia delegito al la Granda Ĥano, la Ilĥano de Irano, kaj al aliaj gvidaj rolantoj de la [[Mongola Imperio]], same kiel al la Imperiestro de [[Etiopio]]. Li eklaboris pri la vojaĝo en [[1289]], preparita kun leteroj al la Ĥano Argun, al la granda imperiestro Kublai Ĥan, al Kaidu, Princo de la [[tataroj]], al la reĝo de [[Armenio]] kaj al la Patriarko de la [[siria Ortodoksa Eklezio|jakobitoj]]. Liaj kunuloj estis la dominika [[Nikolao de Pistojo]] kaj la komercisto [[Petro de Lucalongo]]. Li atingis [[Tabrizo]]n (en irana Azerbajĝano), tiam la ĉefa urbo de mongola Irano.

De [[Irano]] ili moviĝis malsupren proksime de la maro ĝis Hindio, en [[1291]], ĝis la regiono[[ Madraso]] "Lando de [[Sankta ThomasTomaso]]" kie li predikis dum dek tri monatoj kaj baptis proksimume cent personojn; lia kunulo Nikolao mortis. De tie Montekorvino skribis hejmen, en [[decembro]] [[1291]] (aŭ 1292). Vojaĝante proksime de la maro de Nestoria Meliapur[[Meliapuro]] en [[Bengalio]], kiunaperante li donis alen Ĉinio en la jaro [[1294]], ŝajnante en la la elstara urbo "cambaliechKambalieĉo" (nun [[Pekino]]), nurpor trovituj sciis ke Kúblaí=Khan havisKublaj-Ĥano justaĵus mortis, kaj ke Temür ([[1294-]][[1307]]) sukcesis al la mongola trono. Kvankam la lasta certe ne ĉirkaŭbrakisbrakumis kristanismon[[kristanismo]]n, li ĵetis neniujn malhelpojnne laŭmalhelpis la manieroagadon de la fervora misiisto, kiu baldaŭ gajnis la fidon de la reganto malgraŭ la opozicio de la [[nestorianoj]] jam aranĝitaestablitaj tie.

En [[1299]] Johano konstruis[[ preĝejonpreĝejo]]n ĉe Kanbalik kaj en 1305 dua kontraŭantaŭ la imperia palaco, kune kun atelierojmetiejoj kaj loĝejoj por ducent personoj. Li iom post iom aĉetis de paganaj gepatroj proksimume cent kaj kvindek150 knabojn, de sep7 ĝis dek-unu11 jaroj aĝaj, instrukciisedukis ilin en la [[latina]] kaj la [[greka]], skribis psalmojn[[psalmo]]jn kaj himnojn[[himno]]jn por ili kaj tiam trejnis ilin por servi la meson[[meso]]n kaj kanti en la koruso. En la sama tempo kiun li alkutimigis al la gepatraloka lingvo, predikis en ĝi, kaj tradukis en la ĉinan[[ĉina]]n la Novan Testamenton kaj la Psalmaron. Inter la ses mil konvertitoj de Johano de Montekorvino estis nestoria Ongut princo [[Ongut]] nomita Georgo, menciita de Marko Polo en sia libro.

Johano skribis leterojn de la [[8-a de januaro]] [[1305]] kaj [[13-an de februaro]] [[1306]], priskribante la progreson de la romia misio en Ekstrema Oriento, malgraŭ nestoria opozicio; aludante al la romia katolika komunumo kiun li fondis en [[Hindio]], kaj responde li ricevis la permeson prediki ekde [[Etiopio]] ĝis [[Katajo]], de la [[Nigra Maro]] al la [[Persa Golfo]].

Post kiam li laboris sola dum 11 jaroj, la germana franciskano [[Arnold de Kolonjo]] estis sendita al li (1304 aŭ 1303) kiel sia unua kolego. En 1307 [[Klemento la 5-a]], tre kontenta kun la sukceso de la misiisto, sendis sep franciskanajn[[ episkopojnepiskopo]]jn kiuj estis komisiitaj por konsekri al Johano de Montekorvino ĉefepiskopon de [[Pekino]] kaj arkiepiskopon de ĉiuj tiuj landoj. Nur tri el tiuj senditoj alvenis sekure: Gerardus, Peregrinus kaj [[Andreo de Peruĝo]] (1308). Ili konsekris Johanon en 1308 kaj sukcedis unu la alian en la episkopa seĝo de Zaiton, establita de Montekorvino. En 1312 tri pliaj [[franciskanoj]] estis senditaj de Romo el kiuj minimume unu atingis Orientazion.

Dum la venontaj 20 jaroj la ĉina-mongola misio daŭre prosperis sub lia gvidado. Franciskana tradicio diras ke proksimume en la [[jaro]] [[1310]] Montekorvino kristanigis la novan Grandan Ĥanon de la [[Mongola Imperio]], ankaŭ nomata [[Ĥaishan Kuluk]] (Li ankaŭ estis la tria imperiestro de la [[Juan-dinastio]]; [[1307]]-[[1311]]) estas pridisputata. Lia misio nedisputeble sukcesis en Norda kaj Orienta Ĉinio. Krom tri misiejoj en Pekino, li establis alian proksime de la nuna [[Amoi havenoXiamen]], ĉe insulo Formozo ([[Tajvano]]).

Johano de Montecorvino tradukis la [[nova Testamento|Novan Testamenton]] en la [[ujgura]]n kaj disponigis kopiojn de la [[Psalmaro]], la [[Breviero]] kaj liturgiaj himnoj por [[ Öngüt]]. Li estis instruis al knaboj la gregorian kantadon, verŝajne por [[koruso]] en la [[liturgio]] kaj kun la espero ke kelkaj el ili eble fariĝos pastroj.