Kiel registrite je 18:06, 5 jan. 2011 redakti AndyHM (diskuto \| kontribuoj) Patrolantoj 27 339 redaktoj Neniu resumo de redakto ← Iru al antaŭa ŝanĝo		Kiel registrite je 18:10, 5 jan. 2011 redakti malfari AndyHM (diskuto \| kontribuoj) Patrolantoj 27 339 redaktoj Neniu resumo de redakto Iru al sekvanta ŝanĝo →
Linio 1: [[dosiero:Beato Giovanni da Montecorvino.jpg\|thumb\|180px\|Johano de Montekorvino.]] '''Johano de Montekorvino''' aŭ '''Giovanni da Montecorvino''' en la [[itala]] (n. en [[Montekorvino]] [[1246]] - m. en [[Pekino]] en [[1328)]] estis franciskana misiisto, vojaĝanto kaj ŝtatisto, fondinto de la plej fruaj katolikaj misioj en [[Hindio]] kaj [[Ĉinio]], kaj [[ĉefepiskopo]] de [[Pekino]], kaj Patriarko de la Oriento. Kiel membro de katolika ordeno kiu en tiu tempo ĉefe okupiĝis pri la kristanigo de nekredantoj, li estis komisiita en 1272 fare de la bizanca imperiestro [[Mikaelo la 8-a Paleologo]] al [[Gregorio la 10-a]], negoci por la unuiĝo de la "grekaj" (ortodoksaj) kaj latinaj [[eklezio]]j. Linio 6: Komisiita de la [[papo]] [[Nikolao la 4-a]] por anonci [[kristanismo]]n en [[Mezoriento]] kaj [[Fora Oriento]], precipe al la aziaj hordoj kiuj tiam minacis la Okcidenton. Li dediĉis sin senĉese de 1275 ĝis 1289 al la orientaj misioj, unue en [[Irano]]. En 1286 Arghun, la Ilĥano kiu administris tiun regnon, sendis peton al la papo pere de nestoria monaĥo, [[Rabban Bar Sauma]], sendi katolikajn misiistojn al la kortego de la [[Granda Ĥano]] (mongola imperiestro) de [[Ĉinio]], [[Kublaj-Ĥano]] ([[1260]]-[[94]]), kiu estis bone disponigita pri kristanismo. Koncerne tiun tempon Johano de Montekorvino venis al [[Romo]] kun tia novaĵo, kaj la papo Nikolao konfidis lin kun la grava misio al fora [[Ĉinio]], kie en tiu tempo [[Marko Polo]], la famkonata venecia vojaĝanto, daŭre restadis. En [[1289]] Johano revizitis la Papan kortegon kaj estis sendita kiel romia delegito al la Granda Ĥano, la Ilĥano de Irano, kaj al aliaj gvidaj rolantoj de la [[Mongola Imperio]], same kiel al la Imperiestro de [[Etiopio]]. Li eklaboris pri la vojaĝo en [[1289]], preparita kun leteroj al la Ĥano Argun, al la granda imperiestro ~~Kublai Ĥan~~Kublaj-Ĥano, al ~~Kaidu~~Kajdu, [[Princo]] de la [[tataroj]], al la reĝo de [[Armenio]] kaj al la Patriarko de la [[siria Ortodoksa Eklezio\|jakobitoj]]. Liaj kunuloj estis la dominika [[Nikolao de Pistojo]] kaj la komercisto [[Petro de Lucalongo]]. Li atingis [[Tabrizo]]n (en irana Azerbajĝano), tiam la ĉefa urbo de mongola Irano. De [[Irano]] ili moviĝis malsupren proksime de la maro ĝis Hindio, en [[1291]], ĝis la regiono[[ Madraso]] "Lando de [[Sankta Tomaso]]" kie li predikis dum dek tri monatoj kaj baptis proksimume cent personojn; lia kunulo Nikolao mortis. De tie Montekorvino skribis hejmen, en [[decembro]] [[1291]] (aŭ 1292). Vojaĝante proksime de la maro de Nestoria [[Meliapuro]] en [[Bengalio]], aperante en Ĉinio en la jaro [[1294]], en la la elstara urbo "Kambalieĉo" (nun [[Pekino]]), por tuj sciis ke Kublaj-Ĥano ĵus mortis, kaj ke Temür ([[1294-]]-[[1307]]) sukcesis al la mongola trono. Kvankam la lasta certe ne brakumis [[kristanismo]]n, li ne malhelpis la agadon de la fervora misiisto, kiu baldaŭ gajnis la fidon de la reganto malgraŭ la opozicio de la [[nestorianoj]] jam establitaj tie. En [[1299]] Johano konstruis[[ preĝejo]]n ĉe Kanbalik kaj en 1305 dua antaŭ la imperia palaco, kune kun metiejoj kaj loĝejoj por ducent personoj. Li iom post iom aĉetis de paganaj gepatroj proksimume 150 knabojn, de 7 ĝis 11 jaroj aĝaj, edukis ilin en la [[latina]] kaj la [[greka]], skribis [[psalmo]]jn kaj [[himno]]jn por ili kaj tiam trejnis ilin por servi la [[meso]]n kaj kanti en la koruso. En la sama tempo kiun li alkutimigis al la loka lingvo, predikis en ĝi, kaj tradukis en la [[ĉina]]n la Novan Testamenton kaj la Psalmaron. Inter la ses mil konvertitoj de Johano de Montekorvino estis nestoria princo [[Ongut]] nomita Georgo, menciita de Marko Polo en sia libro.

Johano de Montekorvino: Malsamoj inter versioj