Pink Floyd: Malsamoj inter versioj

[kontrolita revizio][nekontrolita versio]
Enhavo forigita Enhavo aldonita
eNeniu resumo de redakto
Neniu resumo de redakto
Linio 35:
Septembre en 1963 Waters kaj Mason transloĝiĝis en la pli malkaran apartamenton de strato Stanhope Gardens, propraĵon de Mike Leonard, partatempa guvernisto ĉe la strata Reĝent Politekniko. Leonard estis dezajnisto de maŝinoj leĝeraj (traboritaj diskoj turnigitaj de motoroj elektraj por projekcii lumajn formojn sur la murojn) {{#tag:ref|Tiuj estis elprovotaj dum frua sinsekva parto de ''Tomorrow's World'', angla programo televida.|group="nb"}} kaj iutempe ludis klavinstrumenton kun ili utiligante antaŭan ĉambron de la apartamento por provludoj. Pli poste Mason forlasis l'apartamenton, dum male la lerta gitaristo [[Bob Klose]] ekloĝiĝis tie. La nomo de la grupo de "Sigma 6" estis ŝanĝita por multaj aliaj, ĉiuj mallongdaŭraj, el kiuj "The Meggadeaths",{{#tag:ref| Sur kelkaj fontoj skribitas "Meggadeaths"; sur aliaj "Megadeaths".|group="nb"}} The (Screaming) Abdabs,{{#tag:ref| "Architectural Abdabs" estas ofte indikata kiel plia varianto; Povey (2007) rifuzas ĝin ĉar ĝi estus mislego de [http://community.livejournal.com/sigma6/850.html titolo de artikolo pri The Abdabs] en la studenta gazeto de l'Politekniko.|group="nb"}} "Leonard's Lodgers", kaj "The Spectrum Five", antaŭ ol halti per "The Tea Set".{{#tag:ref| "The Tea Set" estas la formo uzata en ĉiuj samtempaj dokumentoj, dume la alternativo, ofte citita, "The T-Set" restas nepruvita.|group="nb"}} Dum Metcalfe kaj Noble forlasis por krei sian propran bandon, en 1964 Syd Barrett aliĝis Klose kaj Waters ĉe Stanhope Gardens. Tiam deksepjaraĝa, Barrett estis alveninta en Londonon aŭtune dum 1963 por lernadi ĉe la [[Camberwell College of Art|Kolegio d'Arto de Camberwell]]. Waters kaj Barrett estis amikoj de la infanaĝo; la basinstrumentisto ofte vizitis Barrett tial, ke li ludis gitaron ĉe la domo de lia patrino. En sia aŭtobiografio, Mason diris tion ĉi pri Barrett: "Dum tempo dum kiu ĉiu estis malvarma laŭ vere adoleska kaj malaplomba maniero, Syd estis kontraŭmode elmontrema; tio estas kion mi plej memoras pri nia unua renkonto, ke li zorgis alproksimiĝi kaj sin prezenti al mi."
 
{{Citskatolo| Ĉe l'inaŭguro de la nova gazeto ''IT''  la pasintan nokton pop-grupo nomita ''the Pink Floyd'' ludis pulsantan muzikon dum aro de strangaj koloraj formoj estis fulmantaj sur grandega ekrano malantaŭ ili. Iu estis farinta amason da gumaj bombonoj, kiujn la homoj manĝis je noktomezo, kaj alia persono estis parkinta sian motorciklon je la mezon de la ĉambro. Ĉio sendube tre psikedela. |''[[The Sunday Times]]''|alineo=right|larĝeco=40%|citita=jes}}
{{Citskatolo|
Ĉe l'inaŭguro de la nova gazeto ''IT''  la pasintan nokton pop-grupo nomita ''the Pink Floyd'' ludis pulsantan muzikon dum aro de strangaj koloraj formoj estis fulmantaj sur grandega ekrano malantaŭ ili. Iu estis farinta amason da gumaj bombonoj, kiujn la homoj manĝis je noktomezo, kaj alia persono estis parkinta sian motorciklon je la mezon de la ĉambro. Ĉio sendube tre psikedela.
|''[[The Sunday Times]]''
|alineo=right
|larĝeco=40%
|citita=jes}}
 
 
 
Post kiam The Tea Set perdis la voĉaj lertecoj de Noble kaj Metcalfe, Klose enkondukis la bandon al Chris Dennis, ekspertizisto de la [[Royal Air Force]]. Dum Dennis-a epoko unue la bando estis referencita kiel "The Pink Floyd Sound", nomo kreita tute abrupte fare de Barrett, kiam li eltrovis, ke alia grupo, ankaŭ nomita The Tea Set, estis prezentiĝonta dum unu el iliaj konĉertoj. (La nomo devenas de la baptonomo de du [[bluso|blusaj]] muzikistoj kies diskojn Barrett havis en sia kolekto, [[Pink Anderson]] kaj [[Floyd Council]].); pli malpli dum la sama periodo, Dennis ekspedatis en [[Bahrejno|Bahrejnon]] por militservo, devigante Barrett iĝi gvidanto de l'grupo.
Linio 48 ⟶ 41:
Ili ludis unuafoje en reĝistrostudio Decembre en 1964, sen la ĉeesto de Wright, kiu estis paŭzanta de siaj studadoj. Per unu el siaj amikoj, kiu lasis ilin profiti senpage de iom da neaktiva tempo, ili sukcesis sekurigi al si registradan kunsidon ĉe studio en Uesta Hampstead. Ĉi tiu kvarkanzona sesio iĝis unua montra registrado de The Tea Set, kaj entenis la songojn "I'm A King Bee", klasikan de l'ĝenro [[ritmenbluso]], du originalajn de Syd Barrett: "Butterfly" kaj "Lucy Leave", kaj "Double O Bo", grupan komponaĵon kiu-laŭ Mason-estis "[[Boo Diddley]] renkontanta temon de filmo de 007".
 
The Pink Floyd Sound iĝis stabile la gasta bando ĉe la Countdown Klubo apud [[Kensington High Street| Kensington Avenuo]] en Londono, kie ekde malfrua nokto ĝis frumatene ludadis tri prezentojn de 90 minutoj.
<!-- The Pink Floyd Sound became the resident band at the Countdown Club near [[Kensington High Street]] in London, where from late night until early morning they played three sets of 90&nbsp;minutes. According to Mason, this period "...&nbsp;was the beginning of a realisation that songs could be extended with lengthy solos."<ref>{{Harvnb|Mason|2005|p=30}}</ref> An audition for [[ITV]]'s ''[[Ready Steady Go!]]'' soon followed (they were invited by the programme's producers to return the following week), as did another club, and two rock contests. After pressure from his father and advice from his college tutors, Bob Klose quit Pink Floyd in 1966,<ref>{{Harvnb|Mason|2005|pp=29–32}}</ref> and Barrett took over on lead guitar.<ref>{{Harvnb|Blake|2008|p=45}}</ref> Playing mostly [[rhythm and blues]] songs, they began to receive paid bookings, including one for a performance at the [[Marquee Club]] in March 1966, where they were watched by [[Peter Jenner]]. A lecturer at the [[London School of Economics]], Jenner was impressed by the acoustic effects Barrett and Wright created,<ref>{{Harvnb|Mason|2005|pp=33–37}}</ref> and with his business partner and friend [[Andrew King (music manager)|Andrew King]] became their manager.<ref>{{Harvnb|Schaffner|1991|p=17}}</ref> Although the pair had little experience of the [[music industry]], they used inherited money to set up [[Blackhill Enterprises]], and purchased new instruments and equipment for the band, including a [[The Selmer Company|Selmer]] PA system.<ref name="Schaffnerpp3233">{{Harvnb|Schaffner|1991|pp=32–33}}</ref> Under their guidance, at venues including All Saints Hall and The Marquee, the band became part of London's [[underground music]] scene.<ref>{{Harvnb|Mason|2005|pp=50–51}}</ref> While performing at the Countdown Club the band had experimented with long instrumental excursions, and they began to expand upon these with rudimentary but visually powerful light shows, projected by coloured slides and domestic lights.<ref>{{Harvnb|Schaffner|1991|p=34}}; -->