[[File:Queentamar giorgi.jpg|thumb|Reĝino Tamara kaj ŝia patro reĝo Georgo la 3-a, fresko de la [[monaĥejo Betanio]])]]
La unuigita monarkio konservis ĝian malfirman sendependecon de Bizancio kaj de la selĝukaj imperioj ĝenerale en la [[11-a jarcentjarcento]]o, kaj prosperis sub [[Davido la 4-a de Kartvelio|Davido la 4-a la Konstruanto]] ([[1089]]-[[1125]]), kiu forpuŝis la selĝukajn atakojn kaj esence kompletigis la unuigon de Kartvelio kun la rekonkero de [[Tbiliso]] en [[1122]].
Kun la malkresko de bizanca potenco kaj la disiĝo de la [[turko-selĝukojSelĝukoj|Granda Selĝuka Imperio]], Kartvelio iĝis unu el la elstaraj nacioj de la Kristana Oriento, ĝia tut-kaŭkaza imperio etendiĝanta, ĉe la plej granda amplekso, de [[Norda Kaŭkazio]] al pli norda [[Irano]], kaj orienten en [[Malgranda Azio]]. Malgraŭ ripetaj okazaĵoj de dinastia tumulto, la regno daŭre prosperis dum la regadoj de Demetrio la 1-a ([[1125]]-[[1156]]), [[Georgo la 3-a (Kartvelio)|Georgo la 3-a]] ([[1156]]-[[1184]]), kaj aparte, lia filino, [[Tamara de Kartvelio]] ([[1184]]-[[1213]]). Kun la morto de Georgo la 3-a, ĉefa virlinio malaperis kaj la dinastio estis daŭrigita per la geedziĝo de Tamara kun la [[alanio|alana]] princo [[David Soslan]] de laŭdire bagratida deveno.
