Marie-Antoinette: Malsamoj inter versioj
| [kontrolita revizio] | [kontrolita revizio] |
Enhavo forigita Enhavo aldonita
Dominik (diskuto | kontribuoj) e →Ŝia vivo ĉe la kortego: 1 korekto |
Dominik (diskuto | kontribuoj) e procezo-->proceso |
||
Linio 92:
Enkete en Parizo de delegitaro de la [[Konstitucia Asembleo]], Ludoviko la 16-a respondis per banalaĵoj, kiuj publikitaj, kolerigis la popolon, kiu postulas la detronigon de la reĝo. Marie Antoinette intervjuis sekrete kun [[Antoine Barnave]], kiu volas konvinki la reĝon por ke tiu akceptu sian rolon de konstitucia monarko. La 13-an de septembre, Ludoviko la 16-a, akceptis la Konstitucion. La 30-an, la Konstitucia Asembleo disformiĝis kaj estis anstataŭata de la [[Parlamento|Leĝofara Asembleo]], kvankam onidiroj primilitaj kontraŭ la proksimaj monarkioj, unuarange, ĉe Aŭstrio, evidentiĝis. La popolo starigas kontraŭ Marie Antoinette, kiun oni konsideris "ina monstro" eĉ "Madamo [[Vetoo]]"; akuzante ŝin enmeti la ĉefurbon en sangobanejon. La 3-an de aŭgusto de [[1792]] la manifesto de la duko de Brunsvigo finardigas la popolon, ĉar per tiu milita minaco anoncis konsekvencojn sekve al ia domaĝo de la reĝa familio.
La 10-an de aŭgusto eksplodis la insurekcio. La Tujlerjojn oni atakis, la reĝo rifuĝis en la [[Nacia Konvencio (Franca Revolucio)|Konvencio]], kiu voĉdonis sian provizoran detronigon, kaj ambaŭ gereĝoj estis internigitaj en la monaĥejo de la Feuillants. Venonttage, la reĝa familio estis translokigita al la [[prizono Temple]]. Tie mortos, post preskaŭ du jaroj, ŝia dua virfilo, kiam tiu estis 10-jaraĝa, konata kiel [[Ludoviko la 17-a (Francio)|Ludoviko la 17-a]], kvankam kompreneble neniam reĝos. Dum la amasmurdoj de septembro, la [[Marie-Louise de Savoie-Carignan, princino de Lamballe|princino de Lamballe]], simbola viktimo, estis sovaĝe murdita kaj ties kapo montrita sur lanĉopinto, eĉ antaŭ la fenestroj malantaŭ kiuj estas Marie Antoinette. Malmulte poste, kiam jam la milito ekkomencis, la reĝa familio restis retenita de la Konvencio. Komence de decembro, oni malkaŝis la "feran ŝrankon" kie Ludoviko la 16-a kaŝis sian sekretan dokumentaron. La
La 26-an de decembro la Konvencio voĉdonis favore de la morto de Ludoviko la 16-a, kiu estis ekzekutita la 21-an de januaro [[1793]]. La 27-an de marto, [[Maximilien Robespierre|Robespierre]] demandis unuafoje antaŭ la Konvencio, pri la estonteco de la reĝino. La 13-an de julio la [[daŭfeno]] estis separita de sia patrino kaj fidita al ŝuisto Antoine Simon. La 2-an de aŭgusto Marie Antoinette estis separita de siaj filinoj kaj alportita al la [[Conciergerie]]. La enketado komencis venonttage.
Linio 100:
Poste, [[Ludoviko la 18-a]] fermigis per muro tiun duan ĉelon kaj konstruigis [[kapelo]]n. La okcidenta duono estis aneksiita al la reĝa kapelo pere de ejo kie oni diras, ke [[Maximilien Robespierre]] vivis siajn lastajn horojn.
=== La
[[Dosiero:MarieAntoinette1788.jpg|thumb|right|290px|Marie Antoinette en 1788, iom antaŭ sia elpostenigo.]]
La 14-an de aŭgusto de 1793, Marie Antoinette estis alportita antaŭ la [[Revolucia Tribunalo]], kaj ties publika akuzisto [[Fouquier-Tinville]]. Se en la juĝo de Ludoviko la 16-a oni klopodis pluhavi objektivajn konvenciojn, tio ne okazis ĉe Marie Antoinette. La dokumentaro prepariĝas tutrapide kaj nekomplete, Fouquier-Tinville ne klopodis trovi ĉiun dokumenton de Ludoviko la 16-a.
Linio 106:
Por troigi la akuzon, Tinville deklarigis la daŭfenon kontraŭ ŝia patrino. Antaŭ la tribunalo, la infano akuzis sian patrinon kaj sian onklinon je incito al masturbo kaj al aliaj seksaj agadoj. Kolera, Marie Antoinette, petis la virinojn de la publiko defendu ŝin.
Oni akuzis ŝin interparoli kun fremdaj potencoj. Kiel la reĝino neas ĝin, Herman, prezidanto de la Tribunalo, markis ŝin kiel "la ĉefa instiganto de la perfido de Ludoviko Kapeto", kio okazigus
La deklaroj de la atestantoj rezultis malmulte konvinkaj. Marie Antoinette respondis, ke ŝi estis nur la edzino de Ludoviko la 16-a kaj ke estis li kiu eraris kaj ke ŝi akceptis sian volon. Fouquier-Tinville petis mortopunon kaj deklaris la akuziton: ''"deklare malamiko de la franca nacio"''. La du advokatoj de Marie Antoinette, Tronçon-Ducoudray kaj Chauveau-Lagarde, junaj kaj senespertaj, senkone la dokumentaron, povis nur legi kaj laŭte kelkajn notojn kiujn povis redakti.
| |||