Inocento Nikolajeviĉ Ĵukov naskiĝis je 5/17 de oktobro 1875j.1875 en loketo Gornij Zerentuj (ZabajkaleZabajkalje, distrikto de la Nerĉina uzino). Li estis la kvina filo (el la ok) en la familio de titulita konsilisto, intendanto de la Gorno-Zerentuja mino de Nikolao Mihajloviĉ Ĵukov kaj de Agripina (Agrofena) Afanasjevna Savinskaja. En aĝo je 12 jaroj lin oni ekspedis en Ĉita-n, kie li loĝis kaj studis en gimnazio kaj ricevis kromnomon Keŝa. Dum lerna periodo li ŝatokupiĝis pri [[literaturo]], kompiladis versaĵojn, kio determinis finfine elekton de supera lernejo. Samloke li seriozentuziasmis pri [[pentrarto]], [[skulptarto]] el [[argilo]] kaj eltranĉaĵoj el [[ligno]] por fari figuretojn de birdoj, bestoj kaj homoj.
En 1895. li ekstudis en histori-filologia fakultato de la [[Peterburga Universitato]]. Dum studjaroj li geedziĝis kun sia samteranino Aleksandra Ivanovna Rindina, kun kiu en la [[1900-aj jaroj]] akiris kvar filojn. Pro persekutoj laŭlaû politikaj motivoj diplomon pri finlernado en la universitato I.N. ricevis kun prokrasto, en 1902. Tuj post ricevado de la diplomo li instruis [[geografio]]n en komerca lernejo-gimnazio de Stolbov. De tiu tempo instruado de geografio fariĝis lia ĉefa profesio dum tuta vivo ĝis emeritiĝo ĉe persona pensio en fino de 1931. En la jaroj 1917-1921 I.N. instruis en gimnazio de [[Ĉita]] kaj servis kiel instruktoro de la Fako de unuiĝita lernejo en la Minedukado de Malproksim-Orienta Respubliko. La lasta loko de agado de I.N. estis la lernejo nº 41 de la baumana RONO en [[Moskvo]], kie li ekde 1925 instruis geografion en superaj grupoj.
Kiel pedagogo kaj favorato de studanta junularo I.N. gloriĝis per siaj multnombraj renovigaĵoj kaj aktiva partopreno en infana movado – komence por skoltoj, kaj poste por pioniroj. La vorto “pioner” por partoprenantoj de infana movado en la sovetia periodo estis proponita nome de I.N. Sur tiu tereno I.N. estis konata kiel la plej Supera amiko de pioniroj en Rusio, sekretario de la socio “Rusia skolto” kaj kiel posedanto de sola en sia grado honora titolo de la plej Supera pioniro en RSFSR. En strebo de edukado ĉe siaj amikoj de sento de internaciismo I.N. ellernis mem kaj propagandis inter lernantoj interhelpan lingvon de komunikado [[Esperanto]]. Ĉi-tiun lingvon li memorigis en la libroj por infanoj. Iuj liaj laboroj estis eldonataj en traduko en Esperanton, iam – kun paralela teksto en [[rusa lingvo]] (vd. ''Notoj'' sube).
Tamen I.N. neniam rezignis pri sia amatora okupo en skulptado. Kvankam ricevisricevi plenan edukadon en tiu branĉo li ne havis eblecon, tamen li prenis lecionojn pri skulptarto kaj pentrarto tempe al tempo en la Akademio de belarto en [[Sankt-Peterburgo]] kaj poste en [[Parizo]] (en la Akademio de Emil Antuan Burdel), kien li forveturis en la 1912 laŭlaû stipendio, kion li ricevis dank’ al amikoj kaj honorantoj de lia talento. La [[Unua Mondmilito]] detruis ĉi-lecionojn, sed I.N. daŭredaûre memperfektiĝis dum libero de pedagogia tempo kaj akiris signifajn sukcesojn kaj konatecon en nia lando kaj EŭropoEûropo. Precipe al tiu akcelis lia partopreno en t.n. la AŭtunajAûtunaj ekspozicioj en Sankt-Peterburgo (en la galerio de P. Auer) kaj amasa eldonado de art-bildkartoj kun bildado de liaj skulptaj laboroj.
Vasta konateco de I.N. trovis respegulon kaj en artikoloj pri li en vico de enciklopediaj eldonaĵoj. Al esploroj de lia heredaĵo estas dediĉita granda artikolo de konata esperantisto H.V. Nekrasov. Ekzistas partoj pri I.N. en vico de bakalaŭrajbakalaûraj laboroj pri pedagogio, sed profunda profesia esplorado de skulptaj laboroj de I.N. dume ne estas farita. Ankaû mankas sciencaj esploroj pri riĉaj arta kaj pedagogia heredaĵoj de I.N. Ĵukov.
I.N. Ĵukov estis akceptita en la anojn de MOSSĤ, kaj en la 1945j.1945 estis gratifikita per la medalo “Pro kuraĝa laboro dum la Grandpatruja Milito”. Mortis li en Moskvo en 5-an de novembro 1948, estas entombigita en tereno 23 de la Vvedenska tombejaro.
