Cab Calloway: Malsamoj inter versioj
| [kontrolita revizio] | [kontrolita revizio] |
Enhavo forigita Enhavo aldonita
Yekrats (diskuto | kontribuoj) eNeniu resumo de redakto |
Yekrats (diskuto | kontribuoj) informkesto |
||
Linio 1:
{{Informkesto muzika artisto
|nomo = Cab Calloway
|dosiero = Cab Calloway Gottlieb.jpg
|priskribo de dosiero =
|grandeco de dosiero =
|larĝa dosiero =
|fono = soloa kantisto
|naskonomo = Cabell Calloway III
|alie nomata =
|kromnomo =
|naskiĝo = [[25-an de decembro]] [[1907]]<br>[[Roĉestro (Nov-Jorkio)|Roĉestro]], [[Novjorkio]], [[Usono]]
|morto = [[18-an de novembro]] [[1994]]<br>[[Hockessin]], [[Delavaro]], [[Usono]]
|deveno =
|instrumento = [[voĉo]]
|tipo de voĉo =
|ĝenro = [[ĵazo]], [[bluso]]
|profesio = [[Bandestro]], [[kantisto]], [[komponisto]]
|aktivaj jaroj = 1930–1994
|eldoninto =
|parencaj temoj =
|ttt = http://www.cabcalloway.com
|nuntempaj membroj =
|antaŭaj membroj =
|signifa instrumento =
}}
'''Cab Calloway''' (fakte ''Cabell Calloway III'', n. [[25-an de decembro]] [[1907]] en [[Roĉestro (Nov-Jorkio)|Roĉestro]], [[Novjorkio]]; m. [[18-an de novembro]] [[1994]] en Cokebury Village, [[Delavaro]]) estis usona [[ĵaz]]-[[kantado|kantisto]], [[saksofonisto]] kaj [[bandestro]].
== Vivo kaj kariero ==
Calloway estis la filo de advokato Cabell Calloway la 2-a kaj instruistino kaj orgenistino Martha Eulalia Reed. Li alkreskis en [[Baltimore (Marilando)|Baltimore]] kaj komencis laŭ la modelo de sia fratino Blanche Calloway en la [[1920-aj jaroj]] sian karieron kiel kantisto en kelkaj ĵazbandoj. La bandoj ja ne estis sukcesis, sed Calloway okulfrapis per siaj kantado kaj dancistaj intermetaĵo kiel ĵazdistristo. En 1930 li faris sian unuan diskon kaj havis ekde 1931 siajn unuajn dungitecojn en la mita [[novjorko|novjorka]] [[Cotton Club]]. Tie li evoluis krom [[Louis Armstrong]] kaj [[Duke Ellington]] kun la bando ''Missourians'' al plej populara nigrula distristo de la 1930-aj jaroj kaj prezentis ankaŭ en kelkaj filmoj. Meze de 1931 li lanĉis per „Six or Seven Times“, „(I’ll be Glad When You’re Dead) You Rascal, You“, „Kickin’ the Gong Around“ kaj „Between the Devil and the Deep Blue Sea“ unuajn furorkantojn.
Baldaŭ li havis sian propran [[bandego]]n kaj en 1942 li lanĉis sian plej grandan furoraĵon per „Blues in the Night (My Mama Done Tol’ Me)“. La personaro de sia bandego konsistis el kelkaj el la veraj steluloj de la svingepoko, inter ili la trumpetistoj Lammar Wright la pli maljuna kaj [[Doc Cheatham]], trombonisto Claude Jones, gitaristo [[Danny Barker]], frapinstrumentisto Cozy Cole (famas lia "Crescendo in Drums"), kaj precipe tenorsaksofonisto [[Chu Berry]]. (Ĉi-lasta sin lasis laŭ eldiroj de la muzikistoj motivigi al laboro en la orkestro de Calloway nur, post kiam Cab promesis al li, dum lia ĉeesto neniam plu tuŝi tenorsaksofonon.) En 1945 li denove sukcesis lanĉi per la peco de Harold Arlen „Let's Take the Long Way Home“ kiel furoraĵo en la ranglistojn; post la [[Dua Mondmilito]] la ora epoko de la [[svingo (muzikstilo)|svingorkestroj]] finiĝis kaj li devis malfondi sian [[orkestro]]n en 1948. Calloway ekde tiam prezentis kun aliaj bandoj.
| |||