Konvencioj de Vieno pri diplomatio: Malsamoj inter versioj

Laŭ la Viena konvencio de [[1969]], ĉiuj ŝtatoj povas kuntiri traktatojn per siaj reprezentantoj. La ĉefa kondiĉo de tiu konvencio estas ĝia artikolo 26 kiu diras simple ''pacta sunt servanda'' (kontraktoj estu obeitaj), t.e., ĉiuj akordigitaj traktatoj devigas la traktantojn kaj estu plenumita de ili bonafide.

 

 

La adopto de tekston de traktato dependas de ĝia aprobo de ĉiuj la negocantaj ŝtatoj se ne estas konvencio por multflanka traktato. En ĉi tiu kazo, estas bezona aprobo de du trionoj de negocantoj. Oni konsideras la tekston defitiva per ĝia subskribo de negocantoj. La traktato bezonas konsenton de ŝtato, la formo de tiu konsento devas esti akordita antaŭ aŭ dum la negocado. Antaŭe la subskribo estas la plej ofta maniero de konsento, sed hodiaŭe, ĝenerale oni bezonas ratifikadon kaj promulgadon, ankaŭ, en multflanka traktatoj, la ŝtato eblas konsenti ĝin per adhero. Post la konsento, ŝtato devigas plenumon de traktato.

Ŝtato povas konsenti parte en la traktato, nur se aliaj ŝtatoj tion akcepti. Se eblas eksplicite en traktato, ŝtato povas fari "rezervon", tiu estas, unuflanka deklaro celante ekskludi la jura efiko de iuj dispozicioj rilate al la rezervanta ŝtato. Rezervoj nur eblas en multflankaj traktatoj. La rezervo ne povas nuligi la trataton mem.

 

 

#traktanto ne povas alvoki la dispozicioj de sia interna juro por malobei traktakton.