Sankta Maksimo la Konfesanto: Malsamoj inter versioj

[kontrolita revizio][kontrolita revizio]
Enhavo forigita Enhavo aldonita
ZéroBot (diskuto | kontribuoj)
e r2.7.1) (robota aldono de: it:Massimo il Confessore
Neniu resumo de redakto
Linio 1:
[[Dosiero:Maximus_Confessor.jpg|right|thumb|150px|Maxime le Confesseur]]
 
Pri Sankta Maksimo la Konfesanto, laŭ oficiala biografio datita je la [[9-a jarcento]], oni diras jenon: Ĝia aŭtoro ŝajnas havinti certajn informojn nur el la [[Laterana koncilio]] de [[649]]. Oni ne scias el kiuj fontoj li ĉerpas informojn pri la antaŭo. Li deklaras ke Sankta Maksimo idas ([[579]] / [[580]]) el nobela familio, kaj ke edukiĝis per studoj propraj de viroj survojiĝanta al kariero kaj de kortego kaj de Eklezio. Maksimo estis sekretario de la bizanca imperiestro [[Heraklio| Heraklio la 1-a]]; li eniris en la ekleziajn diskutojn pri [[Monofizidismo]] kaj precipe pri [[monotelismo]] kaj [[monoergetismo]]). Fuĝinte el [[Konstantinopolo]] al Afriko, ĉi tie li vivis monaĥan vivon ĉe [[Sofronio]], estonta patriarko de Jerusalemo. El Afriko li vizitis Romon kaj partoprenis en la Laterana Koncilio konvokita por rifuzi monotelismon.
 
En [[1973]] estis eldonita libro pri la vivo de sankta Maksimo <ref>George of Reshaina, ''An Early Life of Maximus the Confessor'', trad. de Sebastian P. Brock</ref>. Tiu teksto ne montramontras simpation por Maksimo: ŝajnas ke la celo estus humiligi Maksimon, kion la bizanca biografio evitas. Ŝajnas tamen versimilaj la informoj kiujn ĝi liveras pri lia junecojunaĝo: Sankta Maksimo naskiĝis en [[Golanaj Altaĵoj|Golan]], en la vilaĝo Hasfin, el patro samariana kaj patrino persorigina. Orfa je la aĝo de naŭ jaroj, li estis akompanata de pastro ĉe la egumeno ([[abato]]) Pantaleono de la monaĥejo Sankta Karitono, dirita la “malnova laŭra” (asocio de monaĥejoj). Maksimo, do, kreskintus en monaĥa palestina medio impregnita per la porscia etoso de [[Origeno]] kaj de la grekaj [[Patroj de la Eklezio|Ekleziaj Patrioj]].
 
Li forlasis Palestinon en [[614]] okaze de la persa invado, kaj, alveninte Konstantinopolon, tie renkontis personojn bone kceptitajnakceptitajn ĉe la imperia kortego, kaj gastis ĉe la monaĥejo de [[Krizopolo]].
 
Laŭ du versioj en Afriko li komencis energie batalis kontraŭ la menciitaj herezoj kaj kompletigis siajn priasketajn kaj telogiajn verkojn.
 
Dume imperia aŭtoritato elirigis dekreton favoran al la doktrino de monotelismo (laŭ kiu en Kristo havis nur la dian volon kaj ne la homan volon) kaj kondamnis la [[duvolismo]]n. Pro tio la 17-an de julio de [[653]] papo ]][[Martino la 1-a]] kaj Maksimo la KonfesantpKonfesanto estis arestitaj kaj deportitaj al Konstantinopolo: Poste Maksimo eltenis unuan kondamnon al ekzilo en [[Bizja]] en [[Trakio]]; du imperiaj senditoj senefike provis eltordi el li kompromisan deklaron.
 
== Rilate monotelismon ==
Monotelismo, do, vidas en Jesuo Kristo unusolan volon. Kiu, unuaspekte, konsideras la agon en sia finiĝo vidas unusolan operacion, sed en Jesuo Kristo la operacio estas duobla ĉar ligita al liaj du naturoj, homa kaj dia. Sammaniere estas lia volo: en Jesuo kaj la homa naturo kaj la dia restas integraj ankaŭ en iliaj agadoj.
 
[[Piro la 1-a el Konstantinopolo|Piro]], patriarko de Konstantinopolo, en la disputo kun Maksimo, atribuas ĉiujn suferojn de la pasiono nur al la homeco de Kristo, kaj tial ĉiuj aktivecoj al la dieco. Maksimo, male, sintezas tiel: “Li (Jesuo) agadas humane en ĉio kio estas dia... kaj die en tio kio estas homa (Ep. 19-593 A. 2f. En la traduko de P. Sherwood, paĝ.paĝo 5}}. Tiu ŝanĝo de propraĵo en teologia lingvaĵo estas dirita "communio idiomatum" (komunokadokomunikado de la propraĵoj).
 
Maksimo estas rekondukita al Konstantinopolo por lasta provo akordigi lian pozicion kun tiu de la patriarko, ĉar ŝajnis (nur ŝajnis) ke papo [[Vitaliano]] esti alproksimiĝinta al la konstantinopola formulo; sed Maksimo respondis: “La Dio de la universo, proklaminte beata Petron komfesintan laŭjuste (Mt 16,18), montris ke la Katolika Eklezio estas la justa kaj saviga konfeso pri si mem (Dio, Jesuo)”-.
 
Rekondukita al sia ekzila loko, Maksimo estis kondamnita en sinodo de monotelistoj al skurĝado (la homo tiam jam atingis la 82an jaraĝon), sekve oni hakis al li la lingvon kaj la dekstran manon.
 
Deportita, kune kun monaĥa amiko Anastazio kaj la papa legato, li estis enfermita en la fortreso de Schemaris apud [[Lazika]], kie li mortis la 13-an de aŭgusto de [[662]].
Linio 24:
La [[Tria koncilio de Konstantinopolo]] ([[681]]) rehabilitis lian personon kaj deklaris lian doktrinon pri la du voloj en Kristo katolika doktrino.
 
[[Dosiero:Maksim ispovednik.jpg|thumb|250px|"Maksimo la Konfesanto. Liaj morakloj mirakloj". Ikono de la skolo[[Skolo Stroganov]], komence de la [[17-a jarcento]], hodiaŭ [[Sol'vyčegodsk]]]]
[[Skolo Stroganov]], komence de la [[17-a jarcento]], hodiaŭ [[Sol'vyčegodsk]]]]
 
== Fontoj de lia penso ==
Linio 46 ⟶ 45:
*''Epistulae XLV''
*''Disputatio cum Pyrrho''
*''Vita Virgini''
*''[[Vita della Vergine (Massimo)|Vita della Vergine]]''
 
 
*Verkoj neaŭtentaj:
Linio 65 ⟶ 63:
== Eksteraj ligoj ==
*[http://www.documentacatholicaomnia.eu/30_20_0580-0662-_Maximus_Confessor.html Opera] en Migne, Patrologia Graeca
*[http://212.77.1.245/news_services/bulletin/news/22343.php?index=22343&lang=it Lectio] [[papa]]epapae [[Benedictus XVI|Benedicti XVI]] de Maximo Confessore inter audientiam generalem die [[25 Iunii]] [[2008]]
*[http://www.documentacatholicaomnia.eu/30_20_0580-0662-_Maximus_Confessor.html]
*Opera Omnia el Migne Patrologia Graeca kun analizaj indeksoj