Sonorilo: Malsamoj inter versioj

La sonorilo kiel [[muzika instrumento]] estas unu el la plej komplikaj [[idiofono]]j. Ĝi eldonas proksimume 70 - 100 [[tono]]jn, dum kio ju pli granda la sonorilo estas, des pli multe da tonoj estas aŭdeblaj. El ĉiuj la plej grava estas la ekbatega tono, poste la suba, kio estas la plej profunda tono de la sonorilo, plej bone je [[oktavo]] malpli supra ol la ekbatega, plu [[unuto]], kiu estas male la plej longa tono de la sonorilo kaj ĝi devus kongrui kun la ekbatega, sekve [[kvinto]], [[tercio]] kaj supraĵa oktavo. Sed la fakta ne estas sole harmonia kongruo, sed ankaŭ koloro, laŭteco kaj longeco de la [[sono]] de la sonorilo. Al atingebleco de la sono de la sonorilo eblas helpi ankaŭ per la suma ekipaĵaro, do per uzo de ligna kapo kaj konstrukcio kaj certigo de trairebleco de la sono tra la muroj. Tial pli praktikaj estas lignaj sonorilturoj, ĉe la masonitaj estas bone meti en sonajn fenestrojn lignajn [[ĵaluzio]]jn anstataŭ fenestrokovriloj, pli bone la ĵaluziojn rompitaj, kiuj kaŭzos, ke la sono ne dampos ĉe la preĝejo, sed ĝi estas kondukita en pli grandan distancon.

 

 

Preskaŭ ĉiam ĉiu municipo dezirus, por ke ĝiaj sonoriloj estu markitaj kiel tiuj kun la plej bela sono. En literaturo oni indikas, ke la plej belan sonon havas la sonoriloj el itala [[Venecio]].