Ordeno de Klunizo: Malsamoj inter versioj
| [kontrolita revizio] | [kontrolita revizio] |
Enhavo forigita Enhavo aldonita
Neniu resumo de redakto |
Neniu resumo de redakto |
||
Linio 26:
Petro de Montboissier, plej konita kiel Petro la Respektinda, anstataŭis lin en 1122. Estis viro kultivita kaj tre lerta. Li devos alfronti Pons en 1126, post ties pilgrimado al Sankta Tero. Pons reprenos la povon de Cluny farante uzon kaj de sia influo, kaj de armiloj. Fine, Pons estos ekskomuniigita kaj la Ordeno restos en manoj de Petro la Respektinda. Li redonis la pacon kaj restaŭris la disciplinon, sed la financoj estas katastrofaj, ĉefe post la perforta epizodo okazinta ĉar monsoldatoj ŝtelis la tutan oron. Petro provis postuli sanan demarŝon de publika regado kun la helpo de Henriko de Blois, episkopo de [[Winchester]], kiu alportis, el [[Anglio]], kaj siajn konojn kaj sian riĉecon. Oni avertas restarigon de la tradicioj, sed la Ordeno de Cluny komencis malrapidan deklivon kiu iros pliigante post la morto de Petro la Respektinda okazinta en 1157.
==La influo de Klunizo==
[[Dosiero:Plan.abbaye.Cluny.png|thumb|200px|Mapo de la abatejo de Cluny.]]
En la 12a jarcento, la nomita Ordeno de Cluny, havis du mil monaĥejojn, iuj de ili konsideritaj kiel la plej grandaj monaĥejoj de la epoko: tiuj de la Charité-sur-Loire, Souviny, Saint-Martin-des-Champs, proksime al [[Parizo]]. Se la plimulto de la monaĥejoj iĝis simplaj priorejoj, reduktinte ties nombron, kelkaj konservas, tamen, sian rangon de abatejo, akceptante, tamen, la komunan disciplinon kaj la aŭtoritaton de la abato de Cluny.
Rekte submetita al la Sankta Sidejo, Cluny estas, en la [[11a jarcento]], la plej efika instrumento en la atingo de la paco kaj en la [[Gregorio la 7-a|gregoria reformo]]. Multaj papoj kaj papaj delegitoj devenis el Klunizo. La reto de Cluny diskonigis la komencojn de la reformo kontraŭ la malvirtoj de la Eklezio ligita al la feŭdaj statoj de la mondo laika: [[simonio]], [[nikolaismo]]. Akuzita pro sia riĉiĝo kaj troa tera povo, la ordeno de Cluny perdis sian spiritan influon fine de la 11a jarcento kaj komencoj de la [[12a jarcento]], kiam eliris novaj ordenoj inspiritaj en [[idealismo]] de malriĉeco kaj aŭstereco: nome [[Cistercianoj]], [[Premonstratoj]], [[Kartuzianoj]], Kamaldulanoj.
[[Bernardo de Clairvaŭ|Sankta Bernardo]] subtenis aspran kverelon kontraŭ Petro la Respektinda protektante la idealon de cistercianoj fronte al la idealoj de Cluny, ĉiukaze unu el la ĉefaj fokusoj de la intelekta kaj arta vivoj de tiama Okcidento.
Odono skribis la verkon ''Sankta Historio'' en [[verso]] kaj ellaboris oportunan moralon. La predikoj de Odilono estos dum multa tempo modeloj de elokvento eleganta kaj konciza. Abbono De Fleury difinis la ekvilibrojn de la povo politika. Petro la Respektinda instigis la kristanojn koni la [[Korano]]n kaj turni sin ofte al la tradukadoj de la [[araba]]. Cluny estis la origino de multaj teologoj, moralistoj, poetoj kaj [[historiisto]]j.
La [[arkitekturo]] estas alia fako pruva de la povo de Cluny. Al tiutempa preĝejo sekvas la abatejo de Bernono, poste tiu de Aymard kaj tiu de Maïeul, nomita Sankta Petro la Malnova, kies ebeno karakteriza, la koruso kaj ties flankaj estos, pli malpli reproduktita en preskaŭ ĉiuj monaĥaj preĝejoj. La sama trovas en Sankta Petro la Malnova, en Borgoña, Germanio kaj Svisa.
==Bibliografio==
La historiaj studoj pri Cluny estas, evidente, multnombraj. Cluny estas fakte la [[simbolo]] de la gregoria reformo kaj, sen dube, la plej riĉa kaj influa ordeno de sia epoko. Tamen, de la periodo de ekonomia restarigo fare de Petro la Malnova, estas malmulta konstato. Liaj penadoj evidentiĝis en du skribaĵoj de granda historia intereso, la ''constituio rei familiaris'' kaj la ''constitutio expense cluniaci'', kiu alportas sufiĉe da informo peri la terkultura kaj mezepoka ĝenerale ekonomioj.
* C<font size=-2>OSTA</font>, Ricardo da, [http://www.ricardocosta.com/pub/cluny.htm «Cluny, Jerusalém celeste encarnada (séculos X–XII)»], en ''Revista Mediaevalia. Textos y Estudios'' 21 (2002), pp. 115–137. ISSN 0872-0991
* Georges Duby, ''Seigneurs et paysans, «hommes et structures du Moyen Âge»'', tome II, Éditions Flammarion, 1993. ISBN 2-08-081182-7
* Diversaj, «Cluny ou la puissance des moines», en ''Dossiers d'Archéologie'', n° 260.
* Diversaj, Dominique, ''L'abbaye de Cluny, Centre de l'Occident médiéval'', 1998.
== Eksteraj ligoj ==
* [http://zenit.org/article-33236?l=spanish Benedikto la 16a rememoras la fondon de la ordeno de Cluny]
{{commonscat|Cluny}}
[[Kategorio:Katolika Eklezio]]
| |||