Stokholm-sindromo: Malsamoj inter versioj
| [kontrolita revizio] | [nekontrolita versio] |
Enhavo forigita Enhavo aldonita
e r2.7.1) (robota aldono de: vi:Hội chứng Stockholm |
Forigis/korektis dubindajn asertojn. La aserto pri monkolektado ne aperas en la alilingvaj artikoloj; anstataŭigis per simila sed pli subtenata aserto. La aserto pri fianĉiniĝo estas erara - ne temis pri unu el la ostaĝinoj. |
||
Linio 1:
La '''Stokholm-sindromo''' aŭ '''Sindromo de Stokholmo''' aŭ '''Stokholma sindromo''' estas [[psikologio|psikologia]] fenomeno - laŭ la scienco - kiu aperas ĉe [[viktimo]] de [[ostaĝo|ostaĝpreno]], [[homforkapto|forrabo]], dum longtempa kunesto kaj kiam la viktimo havas pozitivan emocian rilaton al la forrabisto, ostaĝprenisto. Tio povas kulmini eĉ en tio, ke la viktimo montras kompaton aŭ eĉ reciprokan amon al la forrabinto.
La nomo venas el eventoj de 1973, kiam okazis ostaĝa dramo en Stokholmo. Du armitaj homoj atakis bankon kaj ostaĝis 4 dungitojn dum 5 kaj duontagoj. Dum tio, la ostaĝoj tiom ekŝatis la ostaĝintojn, ke post la liberiĝo ili
Stokholm-sindromo aperas ne nur okaze de kidnapo, ostaĝiĝo, sed ĉe sektanoj, regule batitaj edzinoj kaj korpe aŭ spirite mistraktitaj infanoj. Laŭ la psiĥologio, la Stokholm-sindromo estas formo de sindefendo. La viktimo scias, ke lia sorto estas en mano de la kidnapinto, tial ŝi/li provas atingi, ke la koncernulo estu kontenta kun ŝi/li, ĉar tiel ŝi/li havas pli da ŝanco por travivi la aferon. Por tio, ŝi/li necesas iom konsenti kun la situo de la reganta persono. Se la teroro tro multe daŭras, la viktimo tiel transprenas vidpunkton de la atakinto, ke ŝi/li ne povas disiĝi de la krimulo.
| |||