'''Saadat Hasan MANTO''' (urdue سعادت حسن منٹو) (naskiĝis la 11-an de majo 1912 en Ludhiana, (la chefaĉefa komerca urbo de Pung’aboPunĝabo, li mortis la 18-an de januaro 1955 en Lahoro, la chefaĉefa urbo de Pakistana Pung'aboPunĝabo). Li estis novelisto de la urdua lingvo, tamen en chiuĉiu taga vivo li paroladis la Pung’abanPunĝaban lingvon. Li estas plej konata pro siaj noveloj (malongajmallongaj rakontoj= short stories) 'Bu' (Fiodoro), 'Khol Do' (Malfermu ĝin), 'Thanda Gosht' (Malvarma viando) kaj lia elstara verko 'Toba Tek Singh'. Manto ankaŭ verkis por filmoj kaj la radio. Li ankaŭ estis ĵurnalisto. En sia mallonga, 43-jara vivo, li publikigis 22 kolektojn de noveloj, unu romanon, kvin kolektojn de radio-teatraĵoj, tri kolektojn de eseoj, kaj du kolektojn de personaj skizoj. Tre senteme (sentime) li traktis la psikajn kaj emociajn konfliktojn ĉirkaŭ la disduigo de la hinda duonkontinento. Tiom malkaŝe li parolis pri la seksa perforto de tiu periodo, ke oni procesis kontraŭ Manto pro obsceneco, tri fojojn antaŭ 1947 kaj tri fojojn post 1947 en Pakistano. Sed neniam li estis kondamnita. Kiel verkisto, lia plumo estis ege akra char li neniam kompromizis kun iu, ech ne kun lin mem. Li mortis sed lia verko vivos chiamĉiam.
