|
[[Dosiero:Red Dog Shuffle - Colin Ross Quartet.ogv|thumb|260px|Moderna bugio-koncerto]]
'''Boogie-woogie''' [BUgi WUgi] (laŭ [[Bertilo Wennergren]] '''Bugio'''<ref>http://bertilow.com/roko/ab.html#bugio</ref> ({{lingvoKunNomo|en|angl|'''Boogie-woogie'''}} [BUgi WUgi]) estas stilo de [[bluso]] ludita ĉefa per [[piano]], kiu naskiĝis komence de la [[20-a jarcento]] en [[Usono]]. Ĝi originis de la tiel nomata ''Barrelhouse Piano'' ([[trinkejo|trinkeja]] piano), simpla stilo, kiam Blus-muzikistoj transprenis la stilon de la [[gitaro]] al la [[piano]].
La [[harmonio]] esence similas al la [[Bluso|Blus]]-skemo. Teknike kontrastas la ludmanieroj de la manoj: La maldekstra ludas rulantan [[baso]]n, ofte ripetatan; la dekstra la blusajn [[melodio]]jn, ofte ornamitajn per tremoloj. La rapideco kompare al la Bluso estas multe pli alta kaj postulas enormajn teknikajn kapablojn.
Kun la almigro de nigruloj al la nordo de Usono ankaŭ la muziko venis kun ili. Precipe en [[Chicago]] la Boogie-Woogiebugio dum la 20-aj jaroj de la pasinta jarcento furoris, plej multe ĉe piano-solistoj. Malofte oni ludis grupe.
Multe diskonatiĝis la Boogie-woogiebugio per tiel nomataj "dom-lupago-festoj". La domluanto aĉetis kelkajn botelojn da drinakĵoj, mendis pianludiston, kaj per la gajno financis la lupagon de sia loĝejo.
Fine de la [[1920-aj jaroj]] la Boogie-Woogiebugi-stilo evoluis kaj pianistoj kiel ''Clearence "Pinetop" Smith, Jimmy Yancey, Pete Johnson, Albert Ammons'' kaj ''Meade Lux Lewis'' kaŭzis, ke la muziko dum la [[1930-aj jaroj|30-aj]] kaj [[1940-aj jaroj|40-aj jaroj]] estiĝis la plej populara muzikstilo en Usono.
Ek de 1975 ''Axel Zwingenberger'' en [[Germanio]] repopularigis la stilon Boogie-woogiebugio. Nuntempe Axel Zwingenberger ([[Hamburgo]]), Vince Weber (Hamburgo), Frank Muschalle ([[Leer]]/[[Orientfrislando]]), Silvan Zingg (Manno/[[Tiĉino]]), kaj Martin Pyrker ([[Vieno]]) apartenas al la plej elstaraj kaj internacie konataj Boogie-woogiebugi-pianistoj en [[Eŭropo]].
== Referencoj ==
| 